Saturday, December 26, 2009

မိုးတိမ္အေၾကာင္း (၄)

သူႏွင့္ႏြယ္ခ်စ္သူေတြျဖစ္သြားသည္ကို သိပ္မၾကာမီပင္ ကလပ္မွလူမ်ား အားလံုးသိသြားၾကသည္။ မိန္းကေလးမ်ားကေတာ့ ၀မ္းသာအားရ အားေပးၾကသည္။ ကိုစိုးႀကီးကေတာ့ သူ႔ပခံုးကိုဖက္ရင္း "ေတာ္ေတာ္သတၱိေကာင္းတဲ့ေကာင္တဲ့။" တားလို႔မရခဲ့ေသာ္လည္း ကိုယ့္လူကတကယ္ခ်စ္ၿပီဆိုေတာ့ ဘာမွမေကာင္းမေျပာေတာ့။

စားပြဲမ်ားကို ေစာင့္ၾကည့္ေနရင္းပင္ ႏြယ့္ကိုလွမ္းၾကည့္မိျပန္သည္။ ဧည့္သည္၀ိုင္းတြင္ အရက္ငွဲ႔ေပးေနေသာႏြယ္က သူ႔ဘက္လွည့္လာၿပီး မ်က္စိတစ္ဖက္မွိတ္ကာ ေျပာင္ျပသည္။ သူၿပံဳးမိသည္။ ႏြယ္သည္ ထူးဆန္းပါသည္။ ဧည့္သည္မ်ားမရွိဘူးဆို သူအနားသို႔ႏြယ္ေရာက္လာတတ္သည္။ "ေဟ့ေရာင္" ဟုေခၚၿပီး စကားေတြေျပာ၊ တခါတရံ သူ႔ကိုတိတ္တိတ္ခိုးနမ္း၍ ေျပးသြားတတ္သည္။ သူလား ... သူကေတာ့ ထိုကဲ့သို႔ေသာအခ်ိန္တြင္ေပ်ာ္သည္ေပါ့။

ထီကလည္းမေပါက္တတ္ဟု သူေတြးေနမိသည္။ ထီေပါက္ရင္ အိမ္ေလး၀ယ္ၿပီး သူတို႔ႏွစ္ဦးေနၾကမည္။
ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းေသးေသးေလး သို႔မဟုတ္ အိမ္ဆိုင္ေလးဖြင့္ၿပီး ႏြယ္ကေစ်းေရာင္း သူကတျခားမည္သည့္အလုပ္မဆုိလုပ္ကာ ေနႏိုင္သည္ဟု သူေတြးမိသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလံုးသည္ တစ္ကိုယ္ရည္တစ္ကာယသမားမ်ားမဟုတ္ၾကပါလား။

ႏြယ္လာၿပီး ပခံုးကိုပုတ္ရင္းေျပာသည္။ "ႏြယ္ ဒီည အလုပ္ရွိတယ္ ..." ႏြယ္သည္ သူ႔မ်က္ႏွာကို တည့္တည့္ပင္ၾကည့္၍ ေျပာသည္။ သူလည္း ဘာစကားမွမဆို ႏြယ့္ကိုသာၾကည့္ေနမိသည္။ "အင္း .. ဘယ္၀ိုင္းကလဲ။" ဧည့္သည္ပံုစံေတြက မူးၿပီးေသာင္းက်န္းလား။ ႏြယ့္ကို ရစ္ေနမလား။ အၾကမ္းပတမ္းဆက္ဆံမလား။ ဤအလုပ္တြင္ ဧည့္သည္က မည္သို႔ပင္ရမ္းကားပါေစ။ ေအာက္တန္းက် ယုတ္မာပါေစ။ ႏြယ္တုိ႔လို အလုပ္သမားေတြက မည္သို႔မွ် ျပန္လွန္တုန္႔ျပန္ခြင့္မရ။ ဤအလုပ္သည္ တရား၀င္လည္းမဟုတ္။ ကိုယ္က်င့္တရားအရ ေအာက္တန္းက်သည္ဆိုေသာ္ျငား ဤအလုပ္ေလာက္ ေရွးက်ေသာအလုပ္လည္းမရွိေပ။ သူသည္ မ်ားမ်ားမေတြးတတ္။ သူမ်ားအတြက္လည္းမေတြးတတ္။ သူ႔ခ်စ္သူ ႏြယ္၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ငယ္ငယ္ႏွင့္ ဆုအတြက္သာ သူေတြးသည္။ သူတို႔ကို သူထိုသို႔မျမင္ခ်င္ပါ။

"ေဟ့ေကာင္ေလး ၾကမ္းေပၚက်ေနတယ့္ တစ္ရွဴးစေတြ ေကာက္လိုက္ဦး။" ကိုစိုးက သူ႔ကိုုေျပာသည္။
ဟုတ္တယ္ တစ္ခါသံုး တစ္ရွဴးစေတြလိုပါပဲ။ တစ္ခါသံုးတစ္ရွဴးစေတြလိုပဲ။

ႏြယ္က သူလည္းကူေကာက္ေပးရင္း ေျဖသည္။ "နံပတ္တစ္ဆယ့္ႏွစ္က နင္ဒီကေနၾကည့္ ဟိုရုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲ႔လူ မ်က္မွန္နဲ႔ေလ။" " အင္း... ... ...။" ႏြယ္သည္သူ႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနဆဲ။ "ႏြယ္ရာ ငါ့ကိုမၾကည့္စမ္းပါနဲ႔" သူေျပာလိုက္သည္။ ႏြယ္က ... "နင္စိတ္ဆင္းရဲေနလားဟင္။" " ဟင့္အင္း ... ။" သူညာလိုက္ပါသည္။ သူညာမွန္း ႏြယ္လည္းသိသည္ကို သူသိပါသည္။ "ႏြယ္ ... ငါ့ကိုတမ်ိဳးမထင္ရင္ ငါတစ္ခုမွာမယ္ ရမလား။" " ႏြယ္က အင္း ... ဘာလဲ ... ေျပာ .. ရတယ္။" အင္း ... ဒါခ်စ္သူတစ္ေယာက္ကမွာတာ သဘာ၀မွက်မွ က်ရဲ့လားမသိဘူး။ "ဟိုေလ ... နင္ ဧည့္သည္လက္ခံရင္ ကြန္ဒံုးေတာ့သံုးေနာ္။" ႏြယ္သည္ သူ႔ကိုဘာမွမေျပာ ... သူ႔ပါးျပင္ကို လက္ဖ၀ါးေလးျဖင့္လာထိလိုက္ရင္း "စိတ္ခ်ပါ ငါ ဂရုစိုက္ပါတယ္။" ကလပ္ကို WHO မွ HIV စီမံခ်က္ျဖင့္လိုက္လံ ေဟာေျပာစဥ္က သူေကာႏြယ္ပါ နားေထာင္ခဲ့သည္။

သူ ႏြယ့္ကို ေရာဂါမရေစခ်င္ပါ။ သူႏြယ့္ကို ခ်စ္ပါသည္။ ေရာဂါရေနခဲ့လွ်င္ေသာ္မွ သူႏြယ့္ကို ခ်စ္ပါသည္။ "နင္က အဲ့ဒါငါ့ကို သတိေပးေတာ့ နင္က အဲ့ကိစၥေတြကို စိတ္၀င္စားလို႔လား" ဟု ႏြယ္က ရယ္က်ဲက်ဲေမးေတာ့ သူေျဖရခက္ေနသည္။ "ေတာ္ဟာ ... ၊" သူေအာ္လိုက္ေတာ့ ႏြယ္ကရယ္သည္။ "ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ရွက္ေနတယ္ဟဲ့" ဟုေအာ္လိုက္ရာ အနားမွာရွိေသာမိန္းကေလးမ်ား ၀ိုင္းလာၿပီး သူ႔ကို တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းစေတာ့သည္။

သူရွက္ၿပီး အရက္စပ္ေသာေနရာဖက္ေလွ်ာက္သြားရာ ကိုစိုးက "မင္းကိုဘာေနာက္ေနၾကတာလဲဟုေမးသည္။" " သည္လိုပါပဲ ကိုစိုးရယ္ ...။" သူ ႏြယ့္ကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ႏြယ္က ၀ိုင္း တစ္ဆယ့္ႏွစ္သို႔ သြားေနၿပီ။ ႏြယ့္ကို ေနာက္ဖက္ျမင္ကြင္းမွ ေငးၾကည့္ရင္း သူ သူ႔ကိုယ္သူေမးသည္။ မင္းႏြယ့္ကို ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုျဖစ္လား။ အင္း ... သူေသခ်ာမသိ။ သူႏြယ့္ကို ခ်စ္တုန္းက သူထိုစိတ္မ်ားမရွိ။ ႏြယ့္ႏွင့္ခ်စ္သြားေတာ့လည္း ႏြယ္သည္ တစ္ခ်ိန္လံုး သူစိမ္းေယာက်္ားမ်ား၏ အျဖည့္ဆည္းခံသာ။ သူကို ထိုသို႔ေသာ ေယာက္်ားမ်ားလို ထင္သြားမည္ကို သူစိုးရိမ္သျဖင့္ ႏြယ့္ကို သူ နမ္းေတာင္မနမ္းမိခဲ့။ ခု ႏြယ္က သူ႔ကိုေမးၿပီ။

"စားပြဲ တစ္ဆယ့္ႏွစ္က ေခၚတယ္။" သူအလန္႔တၾကားျဖစ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ သူလွမ္းသြားလိုက္သည္။
သူ စားပြဲေရွ႔၌ ရပ္လိုက္သည္အထိ စားပြဲ၀ိုင္းမွလူမ်ားက သူ႔ကိုဂရုမျပဳႏိုင္ေသးပါ။ မ်က္မွန္ႏွင့္ပုဂၢိဳလ္သည္ ႏြယ့္ကိုရင္ခြင္ထဲ ထည့္ဖက္ထားရင္း ဘာေတြတတြတ္တြတ္ေျပာေနမွန္းမသိ။ "အကို ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘာမွာမလို႔လဲ ခင္ဗ်ာ ... "သူေမးလိုက္သည္။ ႏြယ္က "အကို .. ဟိုမွာေမးေနတယ္" လို႔ သတိေပးမွ ထိုသူက .. "အင္း ... ေနာက္ထပ္ ၀ီစကီ၊ ေဆာ္ဒါနဲ႔ ႏွစ္ခြက္စပ္ေပးကြာ" ဟုမွာသည္။ "အို ... ႏြယ္မေသာက္ပါဘူး .." ဟုႏြယ္က ျငင္းရာ ထိုသူက "မရဘူး ေသာက္ရမယ" ္ဟုဆိုကာ ဇြတ္မွာသည္။ ႏြယ္သူ႔ကို မ်က္စိမွိတ္ျပလိုက္မွ သူထြက္လာခဲ့သည္။ "ႏိုင္လင္းေရ ႏြယ့္အတြက္ အခ်ဥ္တစ္ခြက္၊ ဧည့္သည္အတြက္ အခ်ိဳဟ" ဟုသူမွာလိုက္ရာ ႏိုင္လင္းက တဟားဟားရယ္သည္။ ၿပီးေတာ့ "မင္းပုဂၢိဳလ္ေျခေတြလက္ေတြေတာင္မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္ စပ္ေပးလိုက္ရမလား" ဟု ေမးသည္။ သူက "ေနပါကြာ" ဟုေျပာရင္း ခြက္မ်ားကို သယ္လာကာ ခ်ေပးလိုက္သည္။ ဧည့္သည္ခြက္ကို ဧည့္သည္ေရွ႔ခ်ေပးလိုက္ရင္း ႏြယ့္ခြက္ကို ႏြယ့္ဘက္တိုးေပးလိုက္သည္။

ဆက္ရန္ .... .... ....

10 comments:

ၾကည္ျဖဴပိုင္ said...

ခြက္မွားေသာက္မိရင္ေတာ့
ႏြယ္မူးသြားမွာပဲေနာ္

တူးမာ said...

အဲဖတ္ေကာင္းေနမွ တန္းလန္းၾကီး... သစ္ေစ႔ေတာ့မလုပ္နဲ႕ေနာ္ အီစိုင္း ေစာင့္ဖတ္မယ္....

အေနာ္ said...

တိန္ ဘယ္လုိေျပာရမလဲေတာင္မသိေတာ့ဘူး...
အဆုံးသတ္ကုိသာ မရဲတရဲ ေမွ်ာ္ေနမိေတာ့တယ္ ဟူးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး

Anonymous said...

စိတ္ကမရွည္ေတာ့ဘူးေနာ္... တင္းလာၿပီ.. လုပ္ပါဗ် ဖတ္ရတာ ဖီးပ်က္တယ္။

Anonymous said...

ဇာတ္လမ္းကုိ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတိ္ဝင္စားေနလုိ႔ေနာ္... ဒီေလာက္သည္းခံေနတာ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိလုိ႔ကေတာ့ ဖိေလတဲ့ငပုတ္ ဖုတ္တယ္ေတာင္ မထင္ဘူး။

littlebrook said...

သီးခံၾကပါခင္ဗ်ာ သီးခံေတာ္မူၾကပါခင္ဗ်ာ ... း)
ကြ်န္ေတာ့္မွာလည္း အလုပ္လုပ္ရင္းေတာင္ ဒီအေၾကာင္းေတြပဲေတြးေနမိပါရဲ့ ... အဲ့ေလာက္ေလးေတြကိုေတာင္ ႀကိဳးစားေရးေနရတာေၾကာင့္ ဆန္႔တငံ့င့ံျဖစ္သြားရင္ ခြင့္လႊတ္ၾကပါဗ်
ၾကည္ျဖဴ - စိတ္ခ် ခြက္မမွားေအာင္ ေသခ်ာေပးလိုက္တယ္ း)
မတူးမာ - အမေနာ္ အေဟာင္းေတြျပန္မေျပာေၾကး ရွဴး တိုးတိုး
အေနာ္ေလး - တိန္ .. အဆံုးသတ္လား .. ဟီဟိ
အိမ္ - အမေလးဗ်ာ .. အားေပးသူႀကီးကလည္း .. း)

နန္းညီ said...

တစ္ခုေတာ့ အထြန္႔တက္ခ်င္လုိ႔

:P said...

အားလံုးျပီးမွ ဖတ္လုိက္ရ ေတာ္သား...။ :(

purplemay said...

ခ်စ္တတ္ၾကေတာ့လည္း...အင္း...ေကာင္းပါသည္ေပါ့ေလ....:)
(က်န္တဲ့အပိုင္းေတြ ျမန္ျမန္ေရး...ဟီး)

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

ဖတ္ရင္းနဲ႔ မြန္းက်ပ္လာတယ္ဗ် ဝင္ခံစားေပးလို႔ မရေလာက္ ေအာင္ပါပဲ။ စာေရးသူရဲ႕ လက္စြမ္းပါပဲဗ်ာ။
အားလံုးျပီးရင္ တစုတစည္းတည္း ျပန္တင္ေပးဗ်ာ