Friday, December 18, 2009

မိုးတိမ္အေၾကာင္း (၂ )

ႏြယ္ဖိတ္ေသာေၾကာင့္ ႏြယ္တို႔အိမ္ကို သူတို႔လာၾကသည္။ သူတို႔ဆိုသည္မွာ သူရယ္၊ ငယ္ငယ္ရယ္၊ ေနာက္ ႏြယ္ကေခၚခ်င္ေခၚလာခဲ့ဟု ဆိုသျဖင့္ေခၚလာသည့္ ဆု။ "ေ၀း... ေရာက္လာၾကၿပီေကာ။" ငယ္ငယ္က "မမႏြယ္ အေ၀းႀကီးကေနလာခဲ့တာ မုန္႔အမ်ားႀကီးေကြ်းရမယ္" ဟု ေျပာသည္။ "ေကြ်းမယ္၊ ေကြ်းမယ္ .. အိမ္ေပၚေရာက္မွ အ၀စား"ဟု ႏြယ္ကျပန္ေျပာေနသည္။ သူကေတာ့ ႏြယ္တို႔ အိမ္ကေလးကို အကဲခတ္ေနမိသည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္ ေရစည္ပိုင္းႏွင့္ ေရခ်ိဳးေက်ာက္ျပားႏွင့္။ ေရမ်ားက အိုင္ေနသည္ကို အုတ္ခဲေလး သံုးေလးလုံးခ်ထားၿပီး လမ္းလုပ္ထားသည္။

အိမ္တံစက္ျမိတ္အိုအိုေလးေအာက္မွ ေခါင္းငံု႕၀င္လိုက္ရာ အလင္းထဲမွ ရုတ္တရက္၀င္လိုက္ရ၍ ရုတ္တရက္မ်က္စိျပာသြားသည္။ အတန္ၾကာမွ ျမင္ကြင္းကျပန္ၾကည္လာရာ အိမ္ေလး၏ အတြင္းပိုင္းကို သဲသဲကြဲကြဲျမင္ရေတာ့သည္။ အိမ္ေလးမွာ အခန္းသံုးခန္းသာရွိၿပီး က်ဥ္းက်ဥ္းရွည္ရွည္ေလးျဖစ္သည္။ သူက ေနာက္ေက်ာနံရံကို မွီလိုက္ရာ အိပ္္ခန္းျဖစ္ဟန္တူေသာ အခန္းကိုျမင္လိုက္ရသည္။ ေအာ္ ... ဒါႏြယ္အိပ္တဲ့ အခန္းေလးကိုး။ အိပ္ရာကိုလိပ္ၿပီး ေခါင္းရင္း၌ ကပ္ထားသည္ကို သူျမင္ေနရသည္။ ဆုနဲ႔ေတာင္ မိတ္မဆက္ေပးရေသးဘူး ဆိုသည့္အေတြးေတြးမိခ်ိန္ အိမ္ေရွ႔ခန္းတြင္ သူတစ္ေယာက္တည္း။ ေနာက္ေဖးဘက္မွ အသံၾကားရေတာ့မွ ဆုႏွင့္ ငယ္ငယ္ပါ ေနာက္ေဖးဘက္၀င္သြားမွန္းသိလိုက္သည္။ ဘာသြားလုပ္ပါလိမ့္။ သူ ႏြယ့္ကိုေတာင္ ေသခ်ာမၾကည့္လိုက္ရေသး။ ခနအၾကာ ေရာ့ လာပါၿပီ စားၾကေသာက္ၾကမယ္ ဆိုသည့္အသံႏွင့္ သံုးေယာက္သား အိုးမ်ားပန္းကန္မ်ားမကာ ထြက္လာၾကသည္ကိုေတြ႔ရသည္။

"ႏြယ္ေရ ... ဘာအတြက္ ဖိတ္ေကြ်းတာလဲ ေျပာပါဦး"ဟု ဆုကေမးရာ သူ တအံ့တၾသ ဆုကိုသာေငးၾကည့္ေနမိသည္။ မိန္းကေလးေတြက ေတြ႔တာမွမၾကာေသး ခင္ခင္မင္မင္ရွိသြားၾကၿပီေကာ။
ႏြယ္က ... "အင္း ... ငါ့အသက္ ၂၅ ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ေလ ... အဲ့ဒါေၾကာင့္ ငါ့အခင္ဆံုးေတြကို ထမင္းဖိတ္ေကြ်းတာ။" " ေအာ ... လက္ေဆာင္လည္း မပါဘူး အဟီး..." ဟု ငယ္ငယ္က ရီရင္း ေျပာသည္။
သူကေတာ့ ႏြယ့္ကိုသာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ႏြယ့္ပါးျပင္ေပၚမွာ သနပ္ခါးသာပါးပါးေလးလူးထားသည္။ ဘာမွျပင္ဆင္ခ်ယ္သမထား။ ပိတ္ပါးအကၤ်ီေလးႏွင့္ ထဘီအနက္ေျပာင္ေလး၀တ္ထားေသာႏြယ္က လွလြန္းေနသည္ေလ။ ကလပ္ထဲမွာဆိုလွ်င္ ႏြယ္သည္ မီးေတာက္ေလးႏွင့္တူသည္။ ယခုကေတာ့ ေအးေအးၿငိမ့္ၿငိမ့္စီးေနေသာ ႏြယ္။ "ဟေကာင္ ... နင္ဘာေငးေနတာလဲ စားေလ စကားလည္းမေျပာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနတယ္ ...။" " နင္က ဒီေန႔ ေတာ္ေတာ္လွလို႔ ...။" " အံမွာ အရင္ေန႔ေတြကေတာ့ မလွဘူးေပါ့ ... ဟုတ္လား။" " ဟုတ္တယ္ ... ဟုတ္တယ္အမ မခံနဲ႔ျပန္ေျပာ" ဟု ဆုႏွင့္ ငယ္ငယ္က ၾကပ္သည္။ "အဲ့လို မဟုတ္ပါဘူးဟာ ... နင္က အရင္ေန႔ေတြထက္ ဒီေန႔ပိုလွတယ္လို႔ ငါကေျပာခ်င္တာ။" "အမယ္ ကိုေကာင္ေလးက ဒါမ်ိဳးေတာ့ တတ္သား" ဟု ဆုက စသည္။ ငယ္ငယ္က "အမေလး မဆုရ သူတတ္တာရွိပါ့။"
"ကဲကဲ .. စားေသာက္ၿပီးရင္ ဘုရားသြားၾကရေအာင္ေလ။ ဒီထိပ္နားမွာ ဘုရားရွိတယ္။ ဘုရားေပၚတက္ၿပီး ေနာက္ဖက္က အေအးဆိုင္ေလးမွာ သြားထိုင္ၾကတာေပါ့။ အဲ့မွာ ေအးတယ္ဟ" ဟုႏြယ္ကေခၚသည္။

ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚေရာက္ေတာ့ မိန္းကေလးေတြ ဘုရားရွိခိုးၾကသည္။ သူကေတာ့ ႏြယ့္ကိုသာ ေငးေနမိသည္။ ရုတ္တရက္ ႏြယ္ဘာေတြ ဆုေတာင္းလဲဟင္လို႔ သိခ်င္စိတ္ျဖစ္လာသည္က ျပင္းျပင္းျပျပ။
ေအးျငိမ္းလြန္းလွသည္ေကာေလ။ဤလိုေန႔မ်ိဳး ဘာေၾကာင့္မ်ား ရွားပါးလြန္းရသည္လဲေနာ္။

ထံုးစံအတိုင္း ကံပစ္ခ်ရာ က်ခဲ့ရေသာ ဘ၀ကိုျပန္စရျပန္ၿပီေပါ့။ လူေတြကို အံ့ၾသသည္။ မူးမူးရူးရူးႏွင့္ သူတို႔တစ္ညျဖဳန္းတီးပစ္ေသာ ပိုက္ဆံသည္ သူတို႔တစ္လစာ၊ တစ္ခါတစ္ခါ ထို႔ထက္ပိုေသာအခါ သူအံ့အားသင့္မိသည္။ သူတို႕က အပန္းေျဖသည္ဆိုသည္ပဲ။ ေအာ္ ထိုသို႔ေသာ လူမ်ိဳးမ်ားရွိေန၍လည္း မိမိတို႔ အလုပ္ရွိေနသည္ပဲ။ သူႏြယ့္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ႏြယ္က စားပြဲတစ္ခုမွ ဧည့္သည္မ်ားကို ရီလိုက္ေမာလိုက္ႏွင့္ ဧည့္ခံေနသည္။ ဆလိုက္မီးေရာင္ တခ်က္တခ်က္ထိုးသြားသည့္ၾကားမွ ႏြယ့္ကို တခ်က္တခ်က္ ျမင္ေနရသည္။ ဧည့္သည္က စကားလည္းေျပာ၊ လက္ကလည္း အၿငိမ္ေနသည္မဟုတ္ပါ။ ရံဖန္ရံခါ ႏြယ့္ပုခံုးေပၚမွာ၊ ရံဖန္ရံခါ စကပ္တိုေလးေအာက္မွ ႏြယ့္ေပါင္ေပၚမွာ၊... သူမည္မွ်အၾကာႀကီးၾကည့္ေနမိသည္မသိ ... သူသတိထားမိခ်ိန္တြင္ ႏြယ့္မ်က္လံုးႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္းဆိုင္မိၿပီ။
ႏြယ္မ်က္ႏွာလြဲသြားၿပီး ဧည့္သည္၏လက္ကို အသာတြန္းလိုက္တာ သူျမင္လိုက္သည္။ သူသက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း တျခားဘက္သို႔ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ေတာ့သည္။

ကလပ္ပိတ္ၿပီမို႔ သူသိမ္းဆည္းစရာရွိသည္မ်ားသိမ္းဆည္းကာ ေအာက္ကိုဆင္းလာခဲ့သည္။ ေလွကားတစ္ဆစ္ခ်ိဳးေလးကို ေကြ႔လိုက္ခ်ိန္ ေထာင့္နားတြင္ရပ္ေနသည္က ႏြယ္ ... ။ "ႏြယ္ ... ကားေပၚမတက္ေသးဘူးလား ။" " နင့္ကို ေစာင့္ေနတာ။" " ေအာ ... ။" " ဒီေန႔ အလုပ္မရွိဘူးေပါ့။" "မဟုတ္ဘူး ... နင္နဲ႔ေတြ႔ခ်င္လို႔ ငါဘယ္မွလိုက္မသြားတာ။" " သူ အံ့အားသင့္ေနသည္။" " နင္ ... ငါ့အိမ္လိုက္ခဲ့ ... အေဆာင္ျပန္မအိပ္နဲ႔ေတာ့။" " အ... င္း ...။" စိတ္ထဲ ဇေ၀ဇ၀ါႏွင့္ ကားေပၚသို႔ ႏြယ္ႏွင့္တူတူတက္ခဲ့သည္။ သူဆင္းရမည့္ေနရာတြင္ မဆင္းဘဲ ႏြယ္ႏွင့္အတူလိုက္ဆင္းသြားေသာသူ႔ကို ကားေပၚမွ က်န္ေနသူမ်ားက မည္သို႔ထင္မည္နည္း။ "ေအာ္ ... ႏြယ္ေတာင္မေတြးတာ ... ငါကဘာေတြးေနတာတုန္း။" သူႏြယ့္ကို ခ်စ္တာပဲသိသည္။

ႏြယ့္အိမ္ေလးသို႔ သြားရာလမ္းသည္ေမွာင္မဲေနသည္။ ႏြယ္ကေတာ့ သြားေနက်မို႔ တန္းတန္းမတ္မတ္သြားႏိုင္ေသာ္လည္း သူကေတာ့ ႏြယ့္ေနာက္နားခပ္ခြာခြာမွ ေျဖးေျဖးခ်င္းစမ္းသြားေနရသည္။ ႏြယ္က ငါ့လက္ကို တြဲထား။ သူ ... ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ႏြယ့္လက္ကိုလမ္းဆြဲလိုက္သည္။ ႏြယ္လက္ကိုသာသာတြဲရင္း အိမ္သို႔သြားစဥ္ အိမ္သို႔ေရာက္လွ်င္ ဒီလက္ကေလးကို ျဖဳတ္လိုက္ရမွာ ႏွေမ်ာတြန္႔တိုေနမိသည္။ ... ... ... ...

ဆက္ရန္ ... ... ... ... ...

12 comments:

purplemay said...

ဘုရားရင္ျပင္ေပၚမွာ ဘုရားရွိခိုးေနတဲ့ သူတို့အတြက္ အဲ့လို ေအးခ်မ္းတဲ့ေန့ေလးေတြ ဘာလို့မ်ားရွားပါးေနပါလိမ့္...။
အင္း...ျဖတ္လိုက္တဲ့ ေနရာကေတာ့ တကယ့္ကိုရီးယားကားပဲ ....။
အပိုင္း (၃) ေမ်ွာ္.....

ၾကည္ျဖဴပိုင္ said...

ဂြတ္တယ္ကိုယ္ေတာ္........တမ္ပိုျမင့္လာတဲ့အခ်ိန္မွာျဖတ္ခ်လိုက္တာေတာ့ ဆုိးတယ္ကိုယ္ေတာ္
:P

Anonymous said...

လုပ္ပါဟ ဇာတ္ရွိန္ၿမင့္လာမွ.... အဟီးဟီး .. တမ်ဳိးမထင္ပါနဲ႔ က်ေနာ္ေၿပာတာက အဟီး.... ဇာတ္ရဲ့ ေက်ာရုိးကုိေၿပာတာပါ .ဟိဟိ .... ။
ေစာင့္ေနပါတယ္ဗ်ဳိ႕ အဆုံးသတ္ကုိ ၾကိဳေတြးမိေပမဲ့ အဲဒီလုိ အဆုံးမသတ္ပါေစနဲ႔လုိ႔ ဆုေတာင္းေနမိတယ္ဗ်ာ။ ေကာင္ေလးကုိလဲ ကံေကာင္းေစခ်င္သလုိ၊ ေကာင္မေလးကုိလဲ အဲဒီဘဝထဲက ဆြဲထုတ္လုိက္ေစခ်င္တာပါ။

အေနာ္ said...

မုိးတိမ္အေၾကာင္းသီခ်င္းေလးကုိပဲ
ခန ခန နားေထာင္ျဖစ္ေနတယ္ အကုိရ

Arkar Kyaw said...

ဆက္ေနတာခ်ည့္ပဲ......

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

ဇာတ္အိမ္ကဖတ္ေနၾကမ်ဳိး မဟုတ္လို႔ သေဘာက်မိတယ္။

အျဖတ္အေတာက္ကလည္း ကြ်မ္းပါ့ဗ်ာ
အရွိန္လည္းရေရာ ဆက္ရန္တဲ့

ဘယ္တတ္နိင္မလဲဗ်ာ ေစာင့္ဖတ္ရမွာေပါ့ ေနာ့

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

အခ်ိန္ရရင္ေတာ့ မ်ားမ်ားေရးေစခ်င္တာပါပဲ
ဖတ္ရတာ ပို အားရေအာင္ (ကိုယ္ခ်င္းမစာဘဲ ေလာဘ ၾကီးမိတာ စာဖတ္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ပါဗ်ာ)

ေနမိုးေဝ said...

ေတာ္ၿပီဗ်ာ လာမဖတ္ေတာ့ဘူး
:)
ဟဲဟဲ ေနာက္တာ ဖတ္ရတာအားမရလို႕
အျပင္မွာ အဆံုးထိေရးၿပီးသားရွိေနရင္
ခ်က္ခ်င္းလာယူဖတ္ခ်င္တယ္ တကယ္။

ၿပီး-ၿပီးေရာေျပာတာမဟုတ္. . ျမန္ျမန္ဆက္တင္ပါခင္ဗ်ာ။

Anonymous said...

ေဒါသမ်ား အလိပ္လုိက္ႏွင့္ ျပန္သြားပါသသည္။ ေကာင္းခန္းေရာက္မွ ဆက္ရန္လုပ္တဲ့အတြက္ ကုိယ္ ကုိယ္တုိင္လည္း ေကာင္းခန္းေရာက္ရင္ ဆက္ရန္ ၾကံဳပါေစ။ း) ခင္မင္စြာႏွင့္ စ သြားပါသည္။

jeujeu

littlebrook said...

လာအားေပးၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ... ဒါပထမဆံုးေရးဖူးတဲ့ ၀တၳဳမို႔ အမွားပါလည္း ခြင့္လြတ္ၾကပါ ...
ဆက္ရန္ေတြျဖစ္ေနတာက အရွည္ႀကီးတင္ရင္ အီသြားမွာစိုးလို႔ အပိုင္းေလးေတြ ျဖတ္တင္တာပါ ... ကိုေနမိုးေ၀ေရ အပိုင္းတစ္တင္ခ်ိန္ ႏွစ္က ေရးၿပီးသား၊ ႏွစ္တင္ေတာ့လည္း သံုးကၿပီးၿပီ း) .. ခုေလးအတြက္ ေတြးေနတုန္း ...

jr.လြင္ဦး said...

ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ေပမယ့္ အထဲက အေၾကာင္းအရာက လက္ေတြ႔ဆန္တယ္။
မွတ္ခ်က္။ အပိုင္း ၂ ဖတ္ျပီး ေကာ့မန္႔သာျဖစ္ပါ၏။ း)

နန္းညီ said...

အင္း .............