Wednesday, December 16, 2009

မိုးတိမ္အေၾကာင္း

အယ္ေနာင္း၏ အသံက ေၾကေၾကကြဲကြဲ ... " ေမ်ာ္လင့္ေသာညေတြအလယ္ ၾကယ္တံခြန္ေလး မင္းေလးပဲ ငါပိုင္ဆိုင္တာ အားလံုးလဲ နင္ဖန္ဆင္းသိမ္းပိုက္တယ္ " ... သူ႔နတ္သမီးကေတာ့ စင္ေပၚက ေၾကာင္ေလွ်ာက္လမ္းမေပၚမွာ။ "ေဟ့ေကာင္ေလး ... ဟို၀ိုင္းက မင္းကိုေခၚေနတာ သြားလိုက္ဦးေလ" ဟု ကိုစိုးက သတိေပးမွ သူ႔အေတြးစတို႔ ျပတ္ေတာက္ကုန္သည္။ သူေရာက္သြားေတာ့ ..." ညီေလး မင္းအကိုႀကီးေတြကို လုပ္စမ္းပါဦးကြ" ဟု တစ္ေယာက္က လွမ္းေျပာသည္။" မမစုရွိတယ္ေလ အကိုရ။ အကိုတို႔ သိၿပီးသားေတြပဲ။"
"ေတာ္ၿပီကြ ရိုးေနၿပီ ... သေဘာေကာင္းေကာင္း လွလည္းလွရမယ့္ သူမ်ိဳးလိုခ်င္တယ္ ... မင္း ဟို အ၀ါေလးကို သိလား ... " ရင္ထဲမွ က်ိတ္၍ေတာင္းေနေသာ ဆုမျပည့္ခဲ့ပါ။ ႏြယ္ကလည္း လွလြန္းေနသည္ကိုး။
"ဟုတ္ .. သိတယ္အကို။"
"ေခၚေပးကြာ ... ။"" အကိုကလည္း ထံုးစံသိသားနဲ႔ ပန္းကုန္း ၂၀၀၀၀ ဖိုးဆုခ်မွ အကိုတို႔၀ိုင္းကို သူလာခြင့္ရွိတယ္ေလ အကိုရ။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီလိုလုပ္ပါလား ... အကိုခုမေခၚေသးနဲ႔ ... ကလပ္ဆင္းေတာ့မွ သူ႔ကိုေခၚေလ... ပန္းကံုးဖိုးေပးမယ့္အစား သူ႔ကိုပဲပိုေပးလိုက္တာက ပိုေကာင္းတာေပါ့။" " ေအး ... အင္းအႀကံမဆိုးဘူး သြားေျပာထားကြာ
ျပန္ရင္ ကလပ္ကားနဲ႔ မျပန္ဘဲ ေအာက္မွာေစာင့္ေနလို႔။ " "ဟုတ္ ... အကို။"

သူ စင္အေနာက္ဘက္ရွိ အ၀တ္လဲခန္းသို႔ ေလးပင္စြာ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ အခန္းထဲမ၀င္ခင္ မ်က္ႏွာကို ျပင္လိုက္ၿပီး ၀င္သြားလိုက္သည္။ အခန္းထဲတြင္ အ၀တ္လဲေနသူလဲ ထိုင္ေနသူထိုင္ေနႏွင့္ေကာင္မေလး ငါးေယာက္ခန္႔ရွိရာ တစ္ေယာက္က ေမးဆတ္လိုက္သည္ကို ...
"ႏြယ့္ကို လာရွာတာ"ဟု ေျဖလိုက္သည္။ "အေနာက္သြားေနတယ္ ကိုေကာင္ေလးရ"ဟု ငယ္ငယ္ကေျဖသည္။ "ဘာတုန္း ေအာ္ဒါလား"ဟု သူကပင္ ျပန္ေမးရာ ... "တိုးတိုးေျပာစမ္းပါ ငယ္ငယ္ရာ ... ပန္းကုန္းဖိုးမရလို႔ဆိုၿပီး ငါအလုပ္ျပဳတ္ေနမယ္ဟ။" မိန္းကေလးမ်ား အကုန္ရီေနၾကစဥ္မွာပင္ ႏြယ္ေရာက္လာသည္။ "ဟဲ့အေကာင္ နင္ဘာလာလုပ္။"
"နင့္ကို ညက်ေတြ႔ခ်င္တဲ့ လူရွိတယ္ နင္လိုက္မလားေမးခိုင္းလို႔ ငါလာေမးတာ... ။" " အင္း ... လိုက္မယ္ေလ ... အဲ့ဒါမွမလိုက္ရရင္လည္း ပိုက္ဆံကမရွိေတာ့ဘူးဟ။" ႏြယ္က သူေမးသည္ကို ျပန္ေျဖရင္း မွန္ေရွ႕တြင္ ႏႈတ္ခမ္းနီျပန္ဆိုးေနသည္။ သူ ဘယ္အခ်ိန္ထိ ေငးၾကည့္ေနမိသည္မသိ ... ႏြယ္က " ဟဲ့အေကာင္ နင္ဘာလုပ္ေနတာတုန္း ျမန္ျမန္ျပန္ေလ ... ၀ိတ္တာေခါင္း ရွာမေတြ႔ရင္ နင္အဆူခံထိဦးမယ္ "ဟုေသာအသံၾကားမွ..." အင္း... အင္း... နင္လိုက္မယ္လို႔ ငါေျပာလိုက္မယ္ေနာ္။"

"ေ၀း ... ကိုေကာင္ေလး တစ္ခြက္ေလာက္တိုက္ပါလား။ ကိုေကာင္ေလး တစ္ပ္ေတြရေနတာ ျမင္တယ္။" " ငါ အေဆာင္လခေပးရဦးမယ္ ဆုရယ္။ နင္တို႔ေကာ အလုပ္မျဖစ္ဘူးလား။" "ဘယ္ကလာ ဒီေန႔မွ မျဖစ္ရင္ ကလပ္ေပၚမတက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။" " အာ ... အဲ့လိုေတာ့မလုပ္နဲ႔ ... နင္ဒီေန႔အလုပ္မျဖစ္ရင္ ျပန္တဲ့အခါငါ့ဆီက ၀င္ေၾကးေတာ့ယူသြားဟာ။ ေအာက္ကဟာေတြကို ၀င္ဆြဲေနတာ သိရဲ့သားနဲ႔။" " အင္း အင္း ... ျပန္တဲ့အခါေပါ့။"
ဒီေဂ်သံကေတာ့ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနသည္။ အင္း ... ဒီဂီတသံနဲ႔ အရက္နဲ႔့ဆိုေတာ့ မျမဴးရင္လည္း ခံႏိုင္ရိုးလားေနာ္။

ခုတေလာ စီမံခ်က္ရွိ၍လားမသိ။ လမ္းေပၚတြင္ အဖမ္းအဆီးမ်ားသည္။ နယ္ေျမခံရဲမ်ားကို လိုင္းေၾကးေပးထား၍ ကလပ္ေပၚတက္၍ေတာ့ မဖမ္း။ ကလပ္ေအာက္ေျခတြင္ ၀င္ေၾကးမေပးႏိုင္သျဖင့္ အျပင္မွာေဖာက္သည္ရွာေသာ ေကာင္မေလးမ်ားကိုေတာ့ ၀င္ဆြဲသြားသည္။ ဆုကိုေတာ့ သူခင္သည္။ ဆုႏွင့္က တစ္ရပ္ကြက္တည္းသားေတြ။
ဆုကေတာ့ လူရမရမသိ ကတာေတာ့ေကြးလို႔ပင္။ သူ႔ဆံပင္တိုေလးေတြကို ခါခါထုတ္ရင္း ေခါင္းထဲက စိတ္ညစ္စရာေတြကိုပါ ခါထုတ္ေနလားမသိ။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သူလည္းမအားမလပ္ေတာ့ပါ။ ဟို၀ုိင္းကေခၚလိုက္ ဒီ၀ိုင္းကေခၚလိုက္ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနရပါေတာ့သည္။

"ေကာင္ေလးေရ ဟို၀ိုင္း၁၂ကို ဘီယာသြားခ်ေပးလိုက္ဟ။ မူးေနၿပီလားလည္း ၾကည့္ခဲ့ဦး။" အင္း ... ႏိုင္လင္းတို႔ေတာ့ ဇာတ္လမ္းစေတာ့မည္ထင္သည္။ မူးေနလားၾကည့္ခိုင္းျခင္းမွာ အေကာင္းမဟုတ္ပါ။ ဘီယာခြက္က်န္မ်ားကို ဒီေကာင္က သြန္မပစ္ဘဲ စုထားတတ္သည္။ ၀ိုင္းထဲမွ မူးေနသူက ဘီယာမွာခ်ိန္ႏွင့္ ခြက္ျပည့္ခ်ိန္တိုက္ဆိုင္ပါက ထိုဘီယာအက်န္မ်ားကို ေဘာပင္ႏွင့္အျမဳပ္ထေအာင္ ေမြကာသြားခ်ေပးတတ္သည္။ ထိုခြက္ဖိုးက စာရင္းထဲတြင္မပါ ...သူ႔အိတ္ထဲေရာက္ေလသည္။ ေသာက္သူလား သိမွာ...
ဘယ္ကလာ သိမွာတုန္း မူးကလည္း မူးေန ... ေဘးနားက ေကာင္မေလးထံလညး္ ေဇာကပ္ေန ... ဘာမ်ားသိမွာမို႔တုန္း။

သူ အေ၀းသင္တက္ေနတာ ဒုတိယႏွစ္ရွိၿပီ။ အေမစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ဘြဲ႔လက္မွတ္ေလးေတာ့ျပခ်င္ေသးသည္။ အေမ့အေၾကာင္းေတြးေနရင္းမွ ႏြယ့္ကိုသတိရသြားသည္။ ႏြယ့္ကို သူခ်စ္တာႏြယ္မွသိပါေလစ။ သူကေကာ ႏြယ့္ကိုယူႏိုင္ပါသည္လား။ စိတ္ရႈပ္တယ္ကြာ ... ထပ္မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့။ သူ ႏြယ့္ကို ရည္းစားစကားေတာင္မေျပာရေသး။ သူသာ ႏြယ့္ကိုရည္းစားစကားသြားေျပာလွ်င္ ႏြယ္ေတာ့ခြက္ထိုးခြက္လွန္ ရီမလားမသိ။ သူက ထိုသို႔ရီတတ္သူ။

အင္း ... ဒီေန႔ႏြယ္လည္း ေပၚမလာေသးဘူး။ "ငယ္ငယ္ေရ ႏြယ္ျပန္လာေသးလား။" " အာ ကုိေကာင္ေလးကလည္း ေအာ္ဒါပါသြားတာ ဘယ္လိုျပန္အိပ္မွာတုန္း။" " ေအး ... ဟုတ္သားပဲ" ဟု သူဆိုေသာအခါ ငယ္ငယ္က ၿပံဳးသည္။
"ေဟး ... ေဘာ္ေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ ... " လူကိုမျမင္ရေသး အသံကိုၾကားရသည္။ ငယ္ငယ္က "မႏြယ္ကို မျမင္မခ်င္းေမးေနတာ တခ်ိန္လံုး"ဟု ေျပာရာ ႏြယ္က " သူ႔မွာရစရာရွိလို႔ဟ" ဟုဆိုၿပီး ပိုက္ဆံရွစ္ေထာင္ထုတ္ေပးသည္။ "ဘာတုန္း ... ။" " ေရာ့ေလ ... နင္ဆက္သြယ္ေပးလို႔ ေကာ္မရွင္ခက ငါးေထာင္၊ ၿပီးေတာ့ မုန္႔ဖိုးထပ္ရခဲ့ေသးေတာ့ ထပ္ပိုေပးတာ ... ယူေလ "ဟုေျပာသည္။ "ေနပါဟာ ... ငါဘာမွမလုပ္ဘူး ... မယူဘူးဟ။" " မရဘူး ယူရမယ္။ နင္က ငတံုး၊ ငအ။ ႏိုင္လင္းလို လူလည္လည္းမက်တတ္ေတာ့ ပိုက္ဆံဘယ္ရမလဲ။ က်ဴရွင္ဖိုးေတြလိုေသးတယ္မဟုတ္လား။" " ငါ့ကို ဧည့္သည္ေတြေပးပါတယ္။" " အမေလးဟယ္ သူတို႔ေပးတဲ့ တစ္ပ္မန္းနီးမ်ား ေတာ္ေတာ္မူးမွ တစ္ရာ၊ ႏွစ္ရာထြက္တာ။ ေရာ့ ... ဟေကာင္ နင္ယူမလား မယူဘူးလား။" ႏြယ္စိတ္ဆိုးေတာ့မည္မွန္း သူူသိသည္။ "ေအးေအး ... ငါယူမယ္ ... ေပး။" " အဟိ " ... ရယ္သံၾကားသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္ရာ ငယ္ငယ္။ "ကိုေကာင္ေလးမယူရင္ မီးက ယူမလို႔ပါဆို" ဟု စေသးသည္။ " ကိုေကာင္ေလး ငယ့္ကိုမုန္႔၀ယ္ေကြ်းမလား" ဟု ၿပဳးၿပံုးႀကီးေမးေနေသာ ငယ္ငယ့္ကို " ေအး ... ေကြ်းမယ္ဟ နင္ .. ငါ့ကိုမစရင္ ေကြ်းမယ္" ဟု ျပန္ေျပာလိုက္ရင္း အခန္းထဲမွ ထြက္လာလိုက္သည္။

"ေဟ့ေကာင္ေလး ... မင္းႏြယ့္ကိုႀကိဳက္ေနတယ"္ဆို ဟုကိုစုိးႀကီးကေမးရာ "မဟုတ္ပါဘူး အကိုရာ။ ၀ိုင္းေနာက္ေနၾကတာပါ...။" " ေအး ... ငါေတာ့ ဘာမွမေျပာလိုဘူး ... သူတို႔ေတြ ဘယ္လိုထမင္းရွာစားတယ္ဆိုတာ မင္းလည္းအသိ ငါလည္းအသိ။" " ဟုတ္ကဲ့ ... အဲ့ဒါဘာျဖစ္တုန္း အကိုရ။"
"အင္း ... ဘာျဖစ္မလဲဆိုေတာ့ မင္းသာသူနဲ႔ႀကိဳက္ရင္ ဟိုသီခ်င္းေန႔တိိုင္းဆိုေနရမယ္။" " ဘယ္သီခ်င္းတုန္းအကိုရ ။" " အိုးေလးကြဲသြားၿပီ... အိုးေလးကြဲသြားၿပီ ဆိုတဲ့သီခ်င္းေလ။" " အာ ... အကိုက လာေနာက္ေနတယ္။" " မေနာက္ဘူးေမာင္ ... မင္းေတြးၾကည့္ ... သူက အေပၚကေမာ္ဒယ္ေလွ်ာက္ မင္းက ၀ိတ္တာ၊ ... သူမ်ားက သူ႔ကိုႀကိဳက္လို႔ေအာ္ဒါေခၚေတာ့ မင္းခံရခက္တယ္မဟုတ္လား။" သူက ငိုင္လွ်က္. သူလည္း ဒီဟာကို တစ္သက္လံုးမလုပ္သလို ကြ်န္ေတာ္လည္း မလုပ္ပါဘူးဗ်ာ။ "မင္း ... စာေတြဖတ္ဖတ္ၿပီး စိတ္ကူးက တယ္ယဥ္ကိုး" ဟု ကိုစိုးက ညည္းသည္။ သူစိတ္ကူးယဥ္မိသည္လား ... သူလည္းဘာေကာင္မွ ဟုတ္လွသည္မဟုတ္ေပ။ အမႈိက္ေတာထဲက အမိႈက္တစ္စမွ်သာ။ သူမေကာ၊ ကိုစိုးေကာ၊ အားလံုး.. အားလံုး၊ ဘာေကာင္မွမဟုတ္။ ဘာကို ဂရုစိုက္ေနရဦးမည္နည္း။ ႏြယ္သာ သူ႔ကိုခ်စ္ၿပီး ေကာင္းေကာင္းေနသြားလွ်င္ အကုန္လံုးကို သူရင္ဆိုင္ႏိုင္သည္ဟု သူထင္သည္။ ကိုစိုးႀကီး ဘယ္အခ်ိန္ထြက္သြားသည္မသိ၊ သူကေတာ့ ကိုစိုးႀကီးခ်န္ထားခဲ့ေသာ အမိႈက္စမ်ားႏွင့္ လံုးေထြးရစ္ပတ္ကာ က်န္ေနေတာ့သည္။


ဆက္ရန္ ... ... .... ...

11 comments:

နန္းညီ said...

စာေရးထားတဲ့ စတိုင္ကလည္း.. း( .. ဖတ္ရတာ ေခါင္းမူးတယ္..

အဲ့သည္ မဟုတ္.. ဧည့္သည္ပါ..

အေနာ္ said...

လက္ေတြ႕ဘဝျဖစ္ရပ္ေတြက ဇာတ္လမ္းပမာ နားဆင္စရာလုိ ျပန္ေျပာင္းေျပာျပရင္ နားေထာင္မေကာင္းလွေပမဲ့ နာက်င္စရာေတာ့ ေကာင္းလွတယ္...
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့တဲ့ ဘဝေတြနဲ႔ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ခြင့္မရေတာ့တဲ့ ဘဝေတြအတြက္ မ်က္ႏွာလဲႊပီးပဲ ဆုေတာင္းေနမိတယ္... :(

little brook said...

သိတယ္ နန္းညီရယ္ . ဧ ကို လက္ကြက္မွာ ေမ့ေနလို႔ ခနရိုက္ထည့္ထားတာ ... နင္အဲ့လို ထိပ္ဆံုးကေန ေခါင္းမူးေန .. ငါကို စိတ္ဓါတ္က်ေရာ ... ဆက္ေတာင္မေရးခ်င္ေလာက္ေအာင္ ခ်ာတူးလန္ေနလား မသိ

ၾကည္ျဖဴပိုင္ said...

ထူးဆန္းတဲ့ဇာတ္လမ္းေလးအျဖစ္စိတ္၀င္စားမိတယ္..
ဒါမ်ိဳးဇာတ္လမ္းမ်ိဳးကို မေတြ႔ဖူးေတာ့စိတ္၀င္စားမိတယ.္
ေနာက္ေန႔ေတြဆက္လာဖတ္မယ္..ဆက္ေ၇းပါကိုယ္ေတာ္

ဂ်ဲဂ်ယ္ said...

နင့္ ဇာတ္လမ္းေလးက စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတယ္ ဆက္ေရး

Arkar Kyaw said...

စိတ္ဝင္စားတယ္ခင္ဗ်...။ ျမန္ျမန္ဆက္ေရးဗ်ဳိ႕

Anonymous said...
This comment has been removed by the author.
Anonymous said...

ေအးဗ်ာ.... စာဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိတယ္..။ တကယ္ေတာ့ဗ်ာ... ဝမ္းေရးဗ်၊ ဝမ္းေရး.....။ သမုဒၵရာ ဝမ္းတထြာ ေၾကာင့္ ဒီလုိဘဝေတြ မေရာက္ခ်င္ပဲ ေရာက္ခဲ့တာေတြ၊ မၿမင္ခ်င္မွအဆုံးပါဗ်ာ။ ဝိတ္တာေလးရဲ့ ေနရာ ဝင္ခံစားၾကည့္တာ.. အသည္းကုိ မီးၿမိဳက္သလုိခံစားရတယ္ဗ်ာ။ သူ႕ရဲ့ အၿဖစ္က မစားရ အေညုာ္ခံ ဆုိတာထက္၊ ပုိက္ဆံဆုိတဲ့ တံတိုင္းၾကီး တခုေၾကာင့္ ဘာမွမတတ္ႏုိင္ပဲ လက္ပုိက္ၾကည့္ေနရတဲ့ အၿဖစ္ပါ။ ဒီပုိ႔ေလး အရမ္းသေဘာက်တယ္ဗ်ာ.. ရင္ထဲထိ ေရာက္ၿပီး ငါသာ အဲဒီ ဝိတ္တာေလးသာဆုိရင္ ဆုိတဲ့ အေတြး တခုနဲ႔တင္၊ ရင္ကုိလွဳတ္ခတ္သြားေစတယ္ဗ်ာ။
ဆက္ရန္ကုိေမွ်ာ္ေနပါတယ္..

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

ဘဝ စစ္စစ္ေတြပဲဗ်ာ ....။ ဇာတ္လမ္းက နာက်င္ရမယ့္ ဇာတ္လမ္းမ်ားလားထင္မိေပမယ့္ ဆက္ရန္ကိုေတြ႔ေတာ့ အားမရဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ ထပ္ဖတ္ခ်င္ေနေသးတယ္။
စာေရးေကာင္းတာေတာ့ ထည့္ေျပာမေနေတာ့ပါဘူးေလ

purplemay said...

ဒီလိုမိန္းကေလးေတြရဲ့ဘ၀ကို ၾကားဖူးေနခဲ့တာေတာ့ၾကာျပီ...။
ဇာတ္လမ္းေလးစိတ္၀င္စားစရာေကာင္းပါတယ္...။
ဆက္ေရးပါ .... ေစာင့္ဖတ္ေနပါသည္...။

:P said...

နည ေခါင္းမူးတာက စာနဲ႕ စကားေျပာေရာေနလို႕ ထင္ပါတယ္ေလ..
ဆက္ဖတ္လိုက္ဦးမယ္.. စိတ္ဝင္စားသြားျပီ