မိုးတိမ္အေၾကာင္း အပိုင္း(၆)

ေလးဘက္ေလးတန္ ၀ိုင္းရံထားေသာ အုတ္ရိုးအျမင့္ႀကီးကို သူၾကည့္ကာ ဤေနရာသည္ ေလာကတြင္ အေမွာင္မိုက္ဆံုး ေနရာဟုသူေတြးထင္မိသည္။ သူ ဒီေနရာသည္ သူႏွင့္မဆက္စပ္၊ မသက္ဆိုင္သူ ျဖစ္သည္ဟုလည္း သူထင္ေနသည္။

ညဘက္အိပ္စင္ထက္တြင္ လွဲေလ်ာင္းရင္း အိပ္ေဆာင္သစ္သားတန္းမ်ားၾကားမွ ၀င္လာေသာလေရာင္ကို ၾကည့္ကာ သူႏြယ့္ကိုလြမ္းသည္။ အေမ့ကိုလြမ္းသည္။ ကလပ္တြင္ သူအလုပ္လုပ္ခဲ့သည္မ်ားကို ျပန္သတိရသည္။ ကလပ္တြင္ရွိစဥ္တုန္းက ကလပ္မွထြက္ခ်င္သေလာက္ ယခုေထာင္ထဲသုိ႔ေရာက္ေသာအခါ သူကလပ္တြင္ ေနထိုင္လႈပ္ရွားခဲ့သည္မ်ားက ဘာမွမဆိုးဟု သူထင္လာသည္။

ဘ၀တကၠသိုလ္ႀကီးအတြင္းသူေနရစဥ္ သူရိုရိုက်ိဳးက်ိဳး ရိုးရိုးကုပ္ကုပ္ေနသျဖင့္ ပထမႏွစ္ကုန္စဥ္မွာပင္ သက္သာေသာအလုပ္ကို ေျပာင္းရသည္။ ေထာင္စိုက္ခင္းမ်ားတြင္ တာ၀န္က်ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုစို္က္ခင္းတြင္ပင္ သူ႔ကိုစိတ္၀င္စားစရာ အေၾကာင္းမ်ားေျပာျပမည့္သူတစ္ဦးႏွင့္ ဆံုျဖစ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ေထာင္စိုက္ခင္းမ်ားတြင္ တာ၀န္က်သူမ်ားသည္ အျပင္သို႔ထြက္ခြင့္ရသည္။ မနက္မွ စထြက္ၿပီး ညေနမွ ေထာင္တြင္းသို႔ျပန္၀င္ရသည့္အလုပ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ထိုေန႔တစ္ရက္တာ တာ၀န္ကိုၿပီးေအာင္လုပ္ၿပီးသည္ဆို က်န္အခ်ိန္မ်ားတြင္ သစ္တစ္ပင္ေအာက္ နားနားေနေနထိုင္ေနလို႔လည္း ရသည္။ သူတို႔ကို ေစာင့္ၾကပ္သည့္ ေထာင္၀န္ထမ္းမ်ားကလည္း ဘာမွမေျပာ။

ကိုေက်ာ္သည္ သူတို႔အေဆာင္မွမဟုတ္။ ကိုေက်ာ္က ႏိုင္ငံေရးမႈျဖင့္က်လာျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွင့္ ကိုေက်ာ္တို႔အေဆာင္ျခင္းမတူသလို လူပံုမ်ားလည္း မတူပါ။ ကိုေက်ာ္တို႔အေဆာင္မွ ေထာင္သားမ်ားသည္ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ရွိသည္။ ႏိုင္ငံေရးကို သူနားမလည္ပါ။ သိလည္းမသိ၊ စိတ္လည္းမ၀င္စားပါ။ သို႔ေသာ္ ကိုေက်ာ့္ကိုေတာ့ သူစိတ္၀င္စားသည္။ ကိုေက်ာ္သည္ အသားညိဳညိဳ ဆံပင္တိုတိုေထာင္ေထာင္ႏွင့္ စကားကိုျပတ္ျပတ္ေျပာတတ္ေသာ္လည္း တစ္စံုတစ္ရာနားမလည္သည္ကို ရွင္းျပလွ်င္ေတာ့ ေလေအးေလးႏွင့္ ေျပာတတ္သူလည္းျဖစ္သည္။

တစ္ရက္သူ တာ၀န္ၿပီး၍ သစ္ရိပ္ေအာက္ထိုင္ေနစဥ္ ကိုေက်ာ္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ သစ္ပင္ေအာက္သို႔ သူလည္းအရိပ္လာခိုျခင္းျဖစ္သည္။ စေတြ႔ေတြ႔ျခင္း မည္သူမွ်စကားေျပာဆိုျခင္းလည္းမရွိေသး၊ ထို႔ေနာက္တြင္မွ ကိုေက်ာ္က အိတ္ထဲမွ ေဆးေပါ့လိပ္ႏွစ္လိပ္ထုတ္လိုက္ရင္း ေဆးလိပ္ေသာက္ပါဦးဆိုကာ တစ္လိပ္လွမ္းေပးသည္။ သူက ေက်းဇူးအကိုဟု ျပန္ေျပာရင္း ေဆးလိပ္ကိုယူလိုက္သည္။

ေထာင္ထဲတြင္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္စေတြ႔ၿပီး ေမးျမန္းလွ်င္ပထမဆံုးေမးေလ့ရွိေသာ ေမးခြန္းမွာ ဘာမႈနဲ႔လဲဆိုသည္ပင္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါသည္။ သူ႔ကို ကိုေက်ာ္ကလည္း ထိုသို႔ပင္ေမးခဲ့သည္။ လူသတ္မႈဆိုေတာ့ ကိုေက်ာ္က အင္းဟုသာ ေျဖပါသည္။ အံ့ၾသဟန္လည္းမျပပါ။
ဤမွအစျပဳကာ သူ႔ဘ၀တြင္မေမးဖူးေသာ ေမးခြန္းမ်ားကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးရန္၊ သူနားမလည္ေသာ အေတြးမ်ားကို ေတြးမိရန္ အေၾကာင္းဖန္လာျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

ကိုေက်ာ္ကို ဘာမႈနဲ႔လည္းဟုေမးေတာ့ ကိုေက်ာ္႔အမႈက သူ႔ထက္ပင္ႀကီးမားသေယာင္။ ႏိုင္ငံေတာ္ေအးခ်မ္းသာယာေရးကို ထိပါးေႏွာက္ယွက္ေသာ စည္းရံုးလႈံေဆာ္မႈ။ ကိုေက်ာ္ကေတာ့ ေျပာသည္ " ဒီေခတ္မွာ တပ္ခ်င္တဲ့ပုဒ္မတပ္ၿပီး လူတစ္ေယာက္ကို ေထာင္ထဲသြင္းလိုက္လို႔ အလြယ္ေလးတဲ့။ "
သူ ေမးၾကည့္သည္။ ဘာေၾကာင့္ႏိုင္ငံေရးလုပ္တာတုန္း။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေအးေအးေနပါလားလို႔။
သူရန္ကုန္လာေတာ့ အေမကမွာသည္ ရုတ္ရုတ္သဲသဲထဲ ကိုယ္၀င္မပါနဲ႔။ အလုပ္၀င္ေတာ့လည္း ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ကြ မဆိုင္တာေတြထဲ ၀င္မပါနဲ႔ဟု မန္ေနဂ်ာက ေျပာသည္။ သူတို႔ေျပာေသာ ရုတ္ရုတ္သဲသဲတို႔၊ ကိုယ္ႏွင့္မဆိုုင္တာတို႔ ဆိုသည္မွာ ႏိုင္ငံေရးကိုေျပာျခင္းျဖစ္သည္ကို သူသေဘာေပါက္သည္။ တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္ျဖည့္ရာတြင္ ႏိုင္ငံေရးကင္းရွင္းပါသည္ဟူေသာ ခံ၀န္ခ်က္လက္မွတ္ထိုးရသည္။ ႏိုင္ငံေရးဆိုသည္မွာ အစိုးရႏွင့္ အစုိးရကိုဆန္႔က်င္သူမ်ား၏ အလုပ္သာဟု မွတ္ယူလ်က္ သူႏွင့္ေ၀းေနခဲ့သည္။

" ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ႏိုင္ငံရဲ့အေရးကိစၥကို လုပ္ေဆာင္တာ" ဟု ကိုေက်ာ္ကေျပာသည္။ "ႏိုင္ငံရဲ့အေရးကိစၥကို အစိုးရကလုပ္မွာေပါ့။ ျပည္သူကလုပ္စရာမွ မလိုတာ" ဟု သူေျပာေတာ့ "အစိုးရက ေကာင္းေကာင္းမစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ရင္ ျပည္သူက ကန္႔ကြက္ရမယ္။ အစိုးရက ျပည္သူအက်ိဳးစီးပြားအတြက္ ျပည္သူကေရြးခ်ယ္ခန္႔အပ္ထားတာျဖစ္ၿပီး သူ႔အလုပ္က ျပည္သူေတြသက္သာေခ်ာင္ခ်ိေအာင္ ျပည္သူေတြဘ၀တိုးတက္လာေအာင္လုပ္ေပးရမွာ... ... ၊
တကယ္လို႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရက သူ႔အလုပ္ကိုပ်က္ကြက္ရင္ ျပည္သူကသူ႔ကို သတိေပးရမယ္၊ ကန္႔ကြက္ရမယ္၊မရရင္ ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္ရမယ္" ဟု ကိုေက်ာ္ကေျပာသည္။

" ၿပီးေတာ့မင္းကိုေမးမယ္... ခုအစိုးရက မင္းခန္႔ထားတာလား" တဲ့ .. ကြ်န္ေတာ္က "ဘယ္လိုခန္႔မွာတုန္း ကြ်န္ေတာ့္အေဖတို႔လက္ထက္ကတည္းက ရွိေနတာမဟုတ္လား"ဆိုေတာ့
ကိုေက်ာ္က "ေအးကိုယ့္ဟာကိုယ္ ခန္႔ထားတဲ့အစိုးရ။ ေနာက္တစ္ခုက မင္းနဲ႔မင္းပတ္၀န္းက်င္က လူေတြအဆင္ေျပလား မင္းၾကည့္" လို႔ ေျပာသည္။ "အင္း... ကြ်န္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္ကေတာ့ ဘယ္အဆင္ေျပမွာတုန္း အကိုရ။" " ေနာက္တစ္ခု မင္းတို႔ကလပ္မွာ အရာရွိႀကီးသားသမီးေတြ လာမေသာင္းက်န္းဘူးလား။" " ဟာ သူတို႔ဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး ရဲေတြကလည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး သူတို႕လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တာပဲ" ဆိုေတာ့ "မင္းအဲ့လိုလုပ္ရင္ ဘာျဖစ္မလဲ ေထာင္က်မယ္၊ အခ်ဳပ္က်မယ္။ ဥပေဒနဲ႔ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြက သူတို႔အတြက္မဟုတ္ဘဲ မင္းတို႔အတြက္ပဲရွိတာလား။ မင္းေနတဲ့အိမ္အလုပ္ကို မင္းလုပ္တာ၊ မင္းေနတဲ့အိမ္ေကာင္းေအာင္ မင္းလုပ္တာ ႏိုင္ငံေရးပါပဲကြာ၊ မင္း ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ကြ" ဟု သူ႔ကို ကိုေက်ာ္က ေလေအးေအးေလးျဖင့္ ေမးခြန္းမ်ားစြာေမးလည္းေမးခဲ့၊ ေျပာလည္းေျပာခဲ့သည္။

သူေက်ာင္းေနစဥ္က သူ႕အတန္းေဖာ္မ်ားႏွင့္လည္း ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကို မေဆြးေႏြးမိ။ သူ႔အတန္းေဖာ္မ်ားကလည္း ထိုသို႔ေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားကို စိတ္၀င္စားေလ့မရွိပါ။ ကိုေက်ာ္ေျပာျပေတာ့မွ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေတာ္လွန္ေရးသမားေကာင္းမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္းသူသိရသည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢဖြဲ႔စည္းထားျခင္းမ်ား ယခင္ကရွိခဲ့ဖူးသည္တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေခတ္တြင္ေတာ့ မည္သည့္အဖြဲ႔မ်ိဳးကိုမွ တည္ေထာင္ခြင့္မေပးထား။ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကေတာ့ ႀကံ႔ခိုင္ေရးႏွင့္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအသင္းေလွ်ာက္လႊာ ဆရာ၊ဆရာမမ်ားကလာေပးေသးသည္။ ထိုအသင္းအဖြဲ႔ထဲလည္း သူမ၀င္မိ။ သူတို႔ၿမိဳ႔ေလးမွ ထိုအသင္းအတြင္းေရးမွဴးသည္ ဓါတ္ဆီေမွာင္ခိုေရာင္းရင္း ခ်မ္းသာသြားသည္ကို သူယခုမွျပန္ေတြးမိသည္။

အေ၀းသို႔ေငးရီရီၾကည့္ကာ ကိုေက်ာ္မႈတ္ထုတ္လိုက္ေသာ ေဆးလိပ္မီးခိုးမ်ားႏွင့္အတူ သူ႔အေတြးမ်ား ရႈပ္ေထြးေနာက္က်ိလ်က္။ သူ ႏြယ့္ကိုသာသတိရခ်င္သည္။ ကိုေက်ာ့္ကို ႏြယ့္အေၾကာင္းမေျပာျပရေသး။ ႏြယ့္အေၾကာင္းကို မသိေစခ်င္။ အေမကေကာ အေမသူ႔အေၾကာင္းၾကားၿပီး ထိုေန႔ကတစ္ခ်ိန္လံုးငိုေနခဲ့သည္ဟု သူ႔ၿမိဳ႔မွလူႀကံဳေထာင္၀င္စာလာေပးစဥ္က သူသိခဲ့ရသည္။ အျပင္စိုက္ခင္းထဲမွ ေထာင္အုတ္ရိုးႀကီးကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီး သူအထဲကိုျပန္မ၀င္ခ်င္။ ကိုေက်ာ္မႈတ္ထုတ္လိုက္ေသာ ေဆးလိပ္မီးခိုးမ်ားလို ေကာင္းကင္ဆီ လြင့္ပ်ံတက္သြားခ်င္လိုက္တာဟု သူတမ္းတမိသည္။


ဆက္ရန္ .. ... ...