Wednesday, December 2, 2009

အရင္အတိုင္း

ေႏြေလက ဟူးဟူးရားရားထေအာင္ တိုက္ခတ္လ်က္ ေလထုတစ္ခုလံုး ၾကြတ္ဆတ္ေနသည္ဟုပင္ ထင္မိေလသည္။
မႏၱေလးကားကြင္းမ်ားစြာထံမွ သပိတ္က်င္း၊ ေက်ာက္ေျမာင္း၊ ေရႊကူ၊ ဗန္းေမာ္ဘက္သို႔ သြားမည့္ကားမ်ား ရပ္နားရာ ကား၀င္းသို႔ သူေရာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ခရီးသည္မ်ား၊ ေစ်းသည္မ်ား၊ ေရႊႀကိဳဟု ေခၚရမည္လား ခရီးသည္ကို ေအာ္ေခၚေနေသာ သူမ်ား၊ ထိုထုိေသာ သူတို႔၏ အသံစံုက ေႏြေလထဲတြင္ ရုန္းၾကြျပန္႔လြင့္ေနသည္။ သူက ေငးမိေငးရာ ေငးေနမိသည္။ ' ထိုးမုန္႕၀ယ္သြားပါဦး အကိုႀကီးရဲ့၊ ေရာင္းခ်င္လို႔ပါ ' ဟုဆိုသည့္ မုန္႔သည္မေလးအသံကို သူသေဘာက်ေနမိသည္။ ' မ၀ယ္ေတာ့ပါဘူး ညီမေလး ေဆးလိပ္ရွိရင္ေတာ့ ၀ယ္မယ္ေလ' ဟုသူဆိုလိုက္ရာ ေကာင္မေလးက
'ခနအကို' ဟု ဆိုကာ ေျပးထြက္သြားသည္။ ခနအႀကာ ေဆးလိပ္ဘူးႏွင့္ ေကာင္မေလးျပန္ေရာက္လာၿပီး 'ေရာ့ ...အကိုႀကီး' ဟု ေပးပါသည္္။ သူခပ္ေ၀းေ၀းမွ ေျပး၀ယ္ေပးျခင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။

ကား၀င္းအတြင္း ကားမ်ားကစီတန္းလ်က္၊ ခရီးသည္မ်ားကို လာပို႔သူမ်ား လာႀကိဳသူမ်ားႏွင့္ စည္ကားလ်က္ရွိသည္။ ခရီးသည္စီးကားမ်ားဟု ဆိုေသာ္လည္း လူစီးခမွ်ႏွင့္ မလံုေလာက္၍ ကုန္မ်ားလည္းတင္သျဖင့္
ကုန္တင္ကုန္ခ် အလုပ္သမားမ်ားက ကုန္မ်ားထမ္းပိုး သယ္ခ်ေနၾကသည္။ ကားအကူေကာင္ေလးက ပစၥည္းမ်ားကို ဟိုေနရာခ်၊ ဒီေနရာခ်ျဖင့္ ညႊန္ၾကားစီစဥ္ေနသည္။ ဂိတ္မွဴး၏ ၀ီစီသံတရႊီးရႊီးကလည္း အသံမ်ားထဲမွ ထိုးထိုးထြက္ေပၚလာတတ္ေသးသည္။ သူကေတာ့ ကားတစ္စင္း၏ ေဘးနား စီးကရက္တစ္လိပ္မီးညိွၿပီး ကားအရိပ္ျဖင့္ ေနေရာင္ကို ေရွာင္ေနမိသည္။

သည္ေနရာ သည္ျမင္ကြင္းကို သူအႀကိမ္ႀကိမ္ျမင္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဘယ္အခါမွ ေျပာင္းလဲသြားသည္မရွိေတာ့ဟု ထင္ရေလာက္ေအာင္ပင္ အၿမဲထိုအတိုင္း လႈပ္ရွားသက္၀င္ေနၿမဲ။ ထိုျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ေငးရင္း သူေတြးမိသြားသည္က
ငါေကာ ... ငါဘာေတြ ေျပာင္းလဲသြားၿပီလဲ။ သူ ထိုေမးခြန္းကို သူမေျဖတတ္ပါ။ သူ႕အေမကေတာ့ သူ႔ကို 'သားႀကီးဟာ အရင္က အတိုင္းပဲ' ဟု ျပန္ေတြ႕တိုင္း ဆိုေလ့ရွိသည္။

သူ ၿမိဳ႔ကေလးမွ ထြက္ခြာခဲ့စဥ္က သူ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ သူ႕မိဘ၊ သူ႕ဆရာဆရာမမ်ား သူ႔ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ သူ႔ဖခင္ရွိစဥ္က မေပါင္းသင္းနဲ႔ဟု တားျမစ္ထားေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
မတူညီေသာ ပတ္၀န္းက်င္အသစ္တြင္ သူေနထိုင္က်င္လည္ခဲ့ရာမွ သူေျပာင္းလဲေကာင္း ေျပာင္းလဲလာလိမ့္မည္ဟု က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ အသိုင္းအ၀ိုင္းတစ္ခုလံုးက ယူဆသတ္မွတ္ထားၾကသည္လား မသိ။

သူ ၿမိဳ႕ေလးသို႔ျပန္တိုင္း အေမ့ကိုႏႈတ္ဆက္၊ အထုပ္အပိုးမ်ားခ်ၿပီးသည္ႏွင့္ အေပါင္းအသင္းမ်ားဆီသို႔ ထြက္ၿပီ။
တစ္ေယာက္ထံသို႔ ေရာက္လွ်င္ တစ္ၿမိဳ႔႔လံုးမွ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး၏ သတင္းကိုၾကားၿပီးသား ျဖစ္ၿပီ။ သူထိုအေၾကာင္းေတြးမိသည္ႏွင့္ ၿပံဳးမိသည္။ ဘယ္ေကာင္က မိန္းမရသြားၿပီ၊ ဘယ္သူေတာ့ျဖင့္ နံပတ္ဖိုးသံုးရင္း ေသသြားၿပီ၊ ဘယ္တစ္ေယာက္က ေဆးျဖတ္ေနတယ္... ဘာမ်ားၾကားရဦးမည္လဲ ... ဒီတစ္ခါေလ။

ၿမိဳ႔ေလးသို႔ သူျပန္ေရာက္လွ်င္ သူသည္ၿမိဳ႔ထဲလမ္းမေပၚမွ ျပန္ဆင္းတတ္သူမဟုတ္ေတာ့။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ေတြ႕၍ ၿမိဳ႔ႀကီးမွာ ဘာလုပ္ေနလဲ ေမးေသာအခါ သူျပန္ေျဖရမွာ ရွက္ေနတတ္သည္။ ဆရာမတို႔ တပည့္ဘာမွ လုပ္မေနေၾကာင္း မသိေစခ်င္ပါ။ သို႔ေသာ္ ဆရာမတိုင္းက သူတို႔တပည့္ေဟာင္းကို အေနခက္ေအာင္ ဘယ္ေသာအခါမွ် ေမးခြန္းမ်ားႏွင့္ ညွင္းဆဲမေနပါ။ ဆရာမကေတာ့ သူ႔ကို ' ငါ့တပည့္ဟာ အရင္အတိုင္းပဲ' ဟုဆိုေလ့ရွိသည္။

သူၿမိဳ႔ေလးသို႔ေရာက္လွ်င္ ေက်ာင္းသားဘ၀က ထိုင္ခဲ့ဖူးေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးသို႔ သြားေလ့ရွိသည္။ ထိုဆိုင္ရွင္ဦးေလးႀကီးတြင္ သမီးသံုးေယာက္ရွိသည္။ ယခုတစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ဘယ္သမီးအိမ္ေထာင္ျပဳသြားၿပီ ၾကားရမည္လဲ သူမသိပါ။ သူျပန္ေရာက္၍ ထိုဆိုင္သြားလွ်င္ ဆိုင္ရွင္အေဒၚႀကီးက မလိုင္မ်ားမ်ားႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ခ်ိဳစိမ့္ကို ေဖ်ာ္ေပးမည္။ ထို႔ေနာက္ ယခုထက္တိုင္တြဲေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ၿပံဳးရင္းၾကည့္မည္။ သူတို႔တစ္စုထဲမွ မည္သူမွ် လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ရွင္ ျဖစ္မလာၾကသည္ကို သူတခါတခါ အံ့အားသင့္မိသည္။

သူျပန္ေရာက္သြားသည့္အခါ ရန္ျဖစ္ေနၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း ေခတၱေျပၿငိမ္းကာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အတူတူထိုင္ေလ့ရွိၾကသည္။ ထိုသို႔ထိုင္သည့္အခါ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ေနသည့္တိုင္ ထိုသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္သည္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စကားေျပာေလ့မရွိ။ သူ႔ကိုသာ ပင္တိုင္ထား၍ ေျပာေနေလ့ရွိသည္။ ဟိုတစ္ဖက္သားကို ေျပာခ်င္လည္း သူ႔ကိုသာဦးတည္သလိုလို တစ္ေယာက္တည္းေရရြတ္သလိုလို ေျပာေလ့ရွိၾကသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ သူကရင္ထဲႀကိတ္ၿပံဳးၿပီး မသိဟန္ေဆာင္ရသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွထ၍ ညေနဘက္အရက္ဆိုင္ထိုင္ၾကလွ်င္ေတာ့
ထိုႏွစ္ေယာက္ေျပလည္ရန္ ရာႏႈန္းျပည့္ေသခ်ာသြားေလၿပီ။ သူ႕ကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့ ' ေကာင္ေလး မင္းဟာ အရင္အတိုင္းပဲ' ဟု ဆိုေလ့ရွိသည္။

' ခရီးသည္မ်ား ကားေပၚတက္လို႔ ရပါၿပီ' ဟူေသာအသံၾကားမွ သူ႕အေတြးစတို႔ ျပန္ရုတ္သိမ္းမိသည္။ သူ ေျမေပၚခ်ထားေသာ သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေကာက္မလိုက္သည္။ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးသည္ အေရာင္လြင့္ကာ တစ္ခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္ ရိကာခ်ည္မွ်င္မ်ားပင္ထြက္ေနသည္။ သူအိတ္ကို ေက်ာဘက္လြဲ၍ တင္လိုက္စဥ္ တစ္စံုတစ္ခု ထြက္က်သြားသည္ကို သူသိလိုက္သည္။ သူျပန္လွည့္၍ ထိုအရာကိုေကာက္မည္ျပဳလိုက္စဥ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ေကာက္ၿပီးသူ႕ကိုကမ္းေပးလိုက္သည္။ ထိုးမုန္႔ေရာင္းေသာ ေကာင္မေလး။ သူေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာမည္ျပဳစဥ္ ေကာင္မေလးက ၿပံဳးၿပီး 'အကိုက ၿမိဳ႕ေလးတစ္ခုလံုး ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ထည့္သိမ္းထားတာကိုး 'ဟုေျပာလိုက္ေလသည္။

9 comments:

နန္းညီ said...

ေျပာင္းလဲသြားပါတယ္.. :{

လင္းဒီပ said...

အက္ေဆး အေရးေလးေတြ သြက္လာတယ္ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ အားေပးတယ္..မေရးျဖစ္တုန္း သူမ်ားေရးတာေလးေတြပဲ လုိက္ဖတ္ေနတယ္...။

purplemay said...

ကား၀င္းေလးကို မ်က္စိထဲျမင္သြားတယ္...။
ျပီးေတာ့ငယ္ဘ၀ကို ေတြးေနတဲ့ ျမိဳ့ေလးကို ေက်ာပိုးအိတ္ထဲထည့္ထားတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကုိလည္းျမင္သြားတယ္...။
အစ္ကို စာေတြမ်ားမ်ားေရးႏိုင္ပါေစ....:)

:P said...

အရင္အတိုင္းလွတယ္.. ခုအတိုင္းလွတယ္
ဘာမွ မျပဳျပင္စမ္းပါနဲ႕...

Anonymous said...

:).......သူမ်ားေတြကေျပာတယ္ဟုတ္တယ္ဟုတ္။
မေျပာင္းလဲဘူးဆိုၿပီး။
Brook ကိုယ္တိုင္ကေကာ....
ေျပာင္းလဲသြားလား။။။။။ဒါမွမဟုတ္..
အရင္အတိုင္းပဲလား...
ခင္မင္လွ်က္...ခင္မာလာေအာင္...:)

အေနာ္ said...

ၿမဳိ႕ေလးကုိ ေက်ာပုိးအိတ္ထဲ ထည့္လြယ္ပီး အိမ္ကုိျပန္ေနတဲ့ သားဆုိးေလးတစ္ေယာက္ကုိ မ်က္စိထဲ ျမင္သြားတယ္ ဟိဟိ

littlebrook said...

မႀကီး ဆင္းဒလား> ဖက္ရွင္သစ္ေတြ မလိုဘူး အရင္လိုခ်စ္သြားမွာပါကြာ အဲ့လိုလား း)
နန္းညီ> ေျပာင္းလဲသြားတယ္ဆိုတာ တုံ႕ျပန္မႈေပၚဆိုင္တယ္ထင္တာပဲ
ကိုလင္းဒီပ> ကဗ်ာဆရာႀကီးက မေရးေသးလို႔ပါ ေရးရင္လည္း
သေဘာက်စရာေတြခ်ည္းပဲ
ခရမ္း> ခရမ္းေပးတဲ့ ဆုနဲ႔ ျပည့္ရပါလို၏
ခင္မာလာေအာင္> သူငယ္ခ်င္းေရ စိတ္ကေတာ့ မေျပာင္းလဲဘူး ကိုယ့္အေပၚသက္ေရာက္လာတာကို တုံ႔ျပန္တာေတာ့ ေျပာင္းသြားတယ္
အခု အားေလ်ာ့တယ္ လက္ေလ်ာ့တတ္လာတယ္ တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ ဘာမွမလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး ... အရာအားလံုးေပၚမွာေပါ့

jr.လြင္ဦး said...

ငါဆို ဘယ္ျပန္ေပးမလဲ။ ေရာင္းစားပစ္လိုက္မယ္။ ျမိဳ႔တျမိဳ႔လံုး ေရာင္းရင္ ငါသူေဌးျဖစ္ျပီ .. ေနာ္ .. း)

ေဇာ္ said...

ေနာက္ဆံုးမွာ ပေဟဠိေလးနဲ႕ နိဂံုးခ်ဳပ္ထားတဲ့ အက္ေဆးေလးက အေတာ္ကုိအသက္၀င္တယ္ .. =)