Friday, August 21, 2009

လိႈင္းမ်ားေနာက္၀ယ္

အ၀ါေရာင္ကြင္းျပင္ထက္ ျမက္ပင္မ်ားက ေလတိုက္တိုင္း လိႈင္းမ်ားလို တလိွမ့္လွိမ့္တလူးလူး...။ ကြ်န္ေတာ္ဘာကိုမွ် ေတြးမေနေတာ့ပါ။ လက္ရွိပစၥဳပၸန္တဲ့တဲ့တြင္ ေလတိုက္တိုင္းလွိမ့္လူးေနေသာလႈိင္းမ်ားသာ
မ်က္စိေရွ႔တြင္ရွိေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ျမင္ေနရသည္။ အ၀ါေရာင္ေတာက္ေတာက္ျမက္ေျခာက္မ်ားေပၚ ေနေရာင္က ကမူးရူးထိုး ထိုးဆင္းေနေသာအခါ ေရႊေရာင္ျမစ္တစ္စင္းပမာ အလင္းျပန္ေနေတာ့သည္။ ထိုကြင္းျပင္ကို ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ေစာင္းတစ္ခုေပၚမွ ျမင္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ျမင္ေနျခင္းႏွင့္ ၾကည့္ေနျခင္း ဘာကြဲျပားပါသနည္း။

ၾကည့္ေသာေၾကာင့္ ျမင္သည္ဟုဆိုလွ်င္ ျမင္တိုင္းလည္း ၾကည့္၍ျဖစ္မည္။ ၾကည့္တိုင္းေကာ ျမင္ပါသလား။
ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္ေစာင္းတစ္ခုေပၚတြင္ ဆိုင္ကယ္ကိုရပ္လ်က္ ေတာင္ေအာက္ဖက္ကြင္းျပင္ကို လွမ္းၾကည့္ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဆိုင္ကယ္သည္ ၿမိဳ႕ေလးဆီသို႔ အျပန္လမ္းကို ဦးတည္ထားသည္။
ရပ္ေနေသာလမ္းသည္ ေတာလမ္းေလးျဖစ္ၿပီး ကားတစ္စင္းသြားသာရံုေက်ာက္လမ္းေလးျဖစ္သည္။
ဤလမ္းကို အသံုးျပဳသူမ်ားမွာ ေမွာင္ခိုကုန္ကူးသူမ်ား၊ သစ္ခိုးထုတ္သူမ်ားႏွင့္ သူပုန္ဟုသတ္မွတ္ခံရသူမ်ားသာ အသံုးျပဳၾကသည္။ အထုပ္အပိုးမ်ားတနင့္တပိုးတင္ထားေသာ ဆိုင္ကယ္မ်ားက ရံဖန္ရံခါကြ်န္ေတာ့္ေဘးမွ ျဖတ္လ်က္။ သူတို႔ကြ်န္ေတာ့္ကို ဂရုမစိုက္အားပါ။ အာရံုေထြျပားမႈက ေတာင္ကမ္းပါးရံကိုျဖစ္ေစ၊ ေခ်ာက္ထဲသို႔ျဖစ္ေစ ဆိုင္ကယ္ကို ဆြဲေခၚသြားေစႏိုင္ပါသည္။

ဆိုင္ကယ္ေမာင္းသြားသူထဲမွ တခ်ိဳ႕သည္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ေက်ာင္းေနဘက္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ "ေကာင္ေလး ဘာလုပ္ေနတာလဲ ...ခံစားေနတယ္ဟုတ္လား "ဟုေအာ္ဟစ္ႏႈတ္ဆက္ရင္း ျဖတ္သန္းသြားၾကသည္။ သူတို႔ျမင္ေသာအရာသည္ နယ္စပ္ေရာက္လွ်င္ ရရွိမည့္ေငြေၾကးပမာဏျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ကုန္ခ်ိန္အျပည့္ကိုတင္၍ ေတာင္ေပၚေက်ာက္ခင္းလမ္း မညီမညာတြင္ တရၾကမ္းေမာင္းႏွင္သြားပံုမွာ ကြ်မ္းက်င္မႈရွိသည္။ လူငယ္တစ္ေယာက္၏ အားမာန္သည္ ဆိုင္ကယ္လီဗာသံႏွင့္ထပ္တူ အရွိန္ကခပ္ျပင္းျပင္း။
ထိုထိုေသာ လူငယ္ေလးသည္ နာရီအနဲငယ္အတြင္း နယ္စပ္ေရာက္သြားလိမ့္မည္။ သူ႔စီးေတာ္ယာဥ္ေလးေပၚမွ
ကုန္မ်ားကို တဖက္ကုန္သည္ကလက္ခံလိမ့္မည္။ ကုန္ခ်ိန္အတိုင္း ရွင္းေပးေသာေငြကိုယူပီး ထိုေကာင္ေလး အိပ္မက္မွ်ားရန္ ႀကိဳးစားလိမ့္မည္။

ေငြရွာရလြယ္သကဲ့သုိ႕ ေငြကုန္လည္းလြယ္ေအာင္ အိပ္မက္တို႔ကို မွ်ားယူမည့္ေနရာမ်ားစြာရွိပါသည္။ လိပ္ျပာေလးမ်ား၏ ေတာင္ပံခတ္သံ၀ယ္ ယစ္ယစ္မူးမူး နာခံရင္း လက္ကလြတ္က်သြားေသာ ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆးရည္ပုလင္းေလးမ်ား ၊ ကုတင္ေျခရင္းနား လံုးေျခလြင့္ပစ္ထားေသာ ခဲစကၠဴအပိုင္းအစ ၊
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကင္းေသာ အထိအေတြ႔မ်ား ။ ဤအရာမ်ားက လူငယ္တစ္ဦး၏ အိပ္မက္ကိုမွ်ားရန္ သိပ္လြယ္ကူလြန္းပါသည္။ အသစ္အဆန္းကို တက္မက္ေသာလူငယ္စိတ္က အသစ္အဆန္းမဟုတ္ေတာ့တည့္တိုင္ အေတြ႔အႀကံဳ ျဖစ္သြားေသာအခါ လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိေသာအရာမ်ား ျဖစ္သြားေတာ့သည္။

ထိုအေၾကာင္းမ်ားကို ေတြးေတာရန္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ႀကိဳတင္ရည္စူးခ်က္မရွိခဲ့ပါ။ အ၀ါေရာင္ကြင္းျပင္က ေလတိုက္တိုင္း လိႈင္းလံုးမ်ားသဖြယ္ တလိွမ့္လိွမ့္ ။ ဤေတာလမ္းေလး အဆံုးသတ္တေနရာတြင္ ကတၱရာလမ္းမက်ယ္ႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ ထိုလမ္းမႀကီးက အိမ္မွထြက္ခြာလာသူ၊ အိမ္သို႔ျပန္လာသူ ၊ ျဖတ္သန္းရံုျဖတ္သန္းသူတိုင္းကို အလ်ားလိုက္ရင္ဖြင့္ရင္း ႀကိဳဆိုေနပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ရပ္ထားေသာဆိုင္ကယ္ေပၚ ခြထိုင္လိုက္ရင္း ဆိုင္ကယ္စက္ႏိုးလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဦးတည္ရာက အိမ္အျပန္လမ္းဆီသို႔။

ကြ်န္ေတာ္ေက်ာခိုင္းခဲ့ေသာ ျမင္ကြင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္ရွိမေနေတာ့တည့္တိုင္ အ၀ါေရာင္လႈိင္းမ်ားက တ၀ုန္း၀ုန္းရိုက္ခတ္လ်က္ ... ထိုလိႈင္းမ်ားေအာက္တြင္ ငယ္ငယ္ကေက်ာင္းလြယ္အိတ္ေလးမ်ား လူးလူးလိွမ့္လွိမ့္.။

11 comments:

purplemay said...

ဟား...နာ့အစ္ကို..မတင္ဘူးမတင္ဘူးနဲ့..
တင္မယ့္တင္ေတာ့လည္း..ဟိုက္...ရွာလဘက္ရည္..ပါလား..။
အက္ေဆးေလးဖတ္လို့အရမ္းေကာင္း...

jr.လြင္ဦး said...

ကန္႔လန္႔တုိက္ေတာ့ဘူးေနာ္..
ဒါေပမယ့္ ေကာမန္႔ကို ဘာေရးရမွန္းမသိဘူး..
အေတြးေတြ ၀င္သြားတယ္..

Yu Ya said...

ကိုစမ္းေခ်င္းေလးေရ... ေရးထားတာေလး ရသေၿမာက္လိုက္တာဗ်ာ

yu ya

အေနာ္ said...

ကုိ brook ေရ
ငါ့အကုိ ေရးလုိက္တဲ့ အက္ေဆးတုိင္းဟာ ႏွလုံးသားကုိ ထိထိရွရွ ခံစားေစရတယ္ဗ်ာ
အိမ္ကုိျပန္မယ့္ လူငယ္ေလးရဲ႕ နံေဘးက အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ လႈိင္းလုံးေတြလုိပဲ တလူးလူး တလိမ့္လိမ့္ပါလား အကုိ
အဲ့ဒီလူငယ္ေလး ရပ္ေနတဲ့ ေနရာေလးမွာပဲ လုိက္ရပ္ရင္း အဝါေရာင္လႈိင္းလုံးေတြကုိ မိန္႔မိန္႕႔မူးမူး ခံစားသြားတယ္ ကုိ brook ေရ

ေရႊျပည္သူ (ShwePyiThu) said...

ဖတ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ မ်က္လံုးထဲမွာ အဝါေရာင္ေတြနဲ႔ ဆိုင္ကယ္ေတြ... ဆိုင္ကယ္ေပၚကလူငယ္ေတြ... ေနာက္ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ေလးေတြ ေဝဝါးေရာေထြးၿပီး က်န္ခဲ့တယ္...။ အေတြးေရာ ရသပါေပးတဲ့ အက္ေဆးေကာင္းတစ္ပုဒ္ပါ brook ေရ...

လင္းဒီပ said...

ေက်ာင္းလြယ္အိတ္နဲ႕ ငယ္ရြယ္ျဖဴစင္တဲ့အရြယ္
တေျဖးေျဖးၾကီးလာ ဘဝကို အလိုရမၼက္ေတြထဲ ဆြဲႏွစ္
ေနာက္ နယ္စပ္တစ္ခုရဲ႕ ရႈ႕ေမွ်ာ္ခင္း...

ဖတ္လို႕ေကာင္းတဲ့ အက္ေဆးေလးပါ ကိုေျမာင္းငယ္..

နန္းညီ said...

အဝါေရာင္ လိႈင္းေတြ..

ေအာင္ဒီကန္ said...

အဝါေရာင္လိႈင္းေတြဆီက ေက်ာခိုင္းထြက္ခဲ့တယ္ ဆုိပါေတာ့..................................

tututha said...

ေကာင္းလွခ်ည္လား ေဒါင္းျမၾကည္ရယ္ .. အဲ ဟုတ္ဘူး ေျမာင္းေပါက္စရယ္ .. :)

ေဇာ္ said...

က်ေနာ္လဲ ေမြးရပ္ေျမျပန္ရင္ အဲ့လုိ အျမဲလုပ္ျဖစ္တယ္ ကိုဘရြတ္ရ။
အၾကိဳက္ခ်င္း ခံစားခ်က္ခ်င္းေတာ့ လာတူေနျပီ။ =]

လင့္က ခနခန ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားလုိ႕ အပ္လုိက္တယ္ေနာ္ တစ္ခါတည္း။ အဟဲ။ =]

ငယ္ said...

ေခ်ာင္းေပါက္စေရ...
ခံစားသြားတယ္ေနာ့္...

ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ