အရွိ ... ... ...

ပခံုးစြန္းမွ လည္တိုင္းရင္းတို႔ သူ႔ေခါင္းေလးထိုး၀င္လာသည္ကို အလုိက္သင့္ပင္ခံယူလိုက္ပါသည္။ ဆံပင္ေလးေတြက အလံုးခပ္ေသးေသး ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ရွိမွန္း အထိအေတြ႔က သိေနရသည္။ မိတ္ကပ္နံ႔တေထာင္းေထာင္း ထမေနတာကို သူသတိျပဳမိသည္။ လက္ေလးတစ္ဖက္ကို ကိုယ့္ရင္ဘတ္ေပၚတင္ထားၿပီး ကိုယ့္ အေၾကာင္းကို ေမးေတာ့ ကိုယ္ဘာေျဖရမည္မသိ။ "ဘာအလုပ္လုပ္တာလဲ။" ဒီလိုေကာင္မေလးကို ကိုယ့္ဘ၀အမွန္ကို ကိုယ္ဖြင့္ေျပာေလ့ရွိၾကသလား ကိုယ္မသိပါ။ "ကိုယ္လား ... ကိုယ္ ေ၀ေလေလေကာင္ပါ။" သူမသည္ အလုိက္သိေသာ ကေလးမေလးျဖစ္မည္။ ေနာက္ေမးခြန္းတစ္ခုက "သီခ်င္းဆိုတတ္သလား"တဲ့။ အင္း ... ေျဖရခက္တဲ့ ေမးခြန္းမဟုတ္။ "ကိုယ္သီခ်င္းေတြကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေပမယ့္ ကိုယ့္အသံက မေကာင္းဘူး။" ဒီလိုေျဖလိုက္ေတာ့ ဆိုျပပါလားတဲ့။ ဒီလိုေကာင္မေလးကို ကိုယ္သီခ်င္းဆိုျပသင့္လား။ ဒါကိုလည္း ကိုယ္မသိပါ။ ကိုယ္ မသိတာေတြ သိပ္မ်ားေနၿပီလား။

သူမ ၾကားရံုသာ သီခ်င္းကို ခပ္တိုးတိုးေလး ညည္းမိသည္။ "ေ၀းသြားတဲ့အခါ .. ႏွလံုးသားမွာ အျမဲတမ္းသတိရေနာ္ ...ၾကင္နာခဲ့ဖူးတဲ့အခ်ိန္ခနမ်ား ... ...။ "သာသာယာယာတိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ နားေထာင္ၿပီးမွ ေမးျပန္သည္။ ခ်စ္သူမရွိဘူးလား ဟင္ တဲ့။ ရွိခဲ့ပါတယ္လို႔ ကိုယ္ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
မင္းမွာေကာလို႔ ေမးမိေတာ့ သူမကလည္း ရွိခဲ့ပါသည္တဲ့။ ၾသ ... ... ...။ သူမမွာလည္း ခ်စ္သူရွိခဲ့သည္ေပါ့။ ဘာလို႔ ျပတ္သြားတာလဲလို႔ ကိုယ့္ကိုေမးေတာ့ ကိုယ္အသံုးမက်လို႔ ကိုယ္ညံ့လို႔လို႔ ကိုယ္ျပန္ေျဖတဲ့အသံမွာ ေဒါသကိုျမင္ေတာ့ သူမထပ္မေမးေတာ့။ ကိုယ္အားနာၿပီး သူမပခံုးကို အသာအယာပဲ ပြတ္ေပးေနလိုက္ေတာ့သည္။ သူမ စိတ္ၾကပ္တည္းေနမွာစိုး၍ ဘာသီခ်င္းရလည္း ေမးေတာ့ အသံက ၀မ္းသာအားရျဖင့္ အို ... အမ်ားၾကီးရတယ္တဲ့ .. သူမေျဖျပန္သည္။
ထို႔ေနာက္ ကိုယ္မခိုင္းရဘဲ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ၿပီး တစ္ပုဒ္ဆိုျပပါေတာ့သည္။ အသံက ခပ္တိုးတိုး။ သီခ်င္းေတြက အႏွစ္သာရလည္းမရွိဘူးဟု သူထင္ပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းကိုေတာ့ သူမကို မေျပာပါ။ မင္းစာအုပ္ေတြေကာဖတ္သလား။ ၀တၱဳေတြဘာေတြေပါ့ဟု ေမးေတာ့ သူမက နာမည္တခ်ိဳ႕ရြတ္ျပသည္။ အပ်င္းေျပေတာင္ မဖတ္မိတဲ့ အပ်င္းေျပစာအုပ္မ်ား။သူမဆိုျပေသာ သီခ်င္းမ်ားလိုပင္ သူမေရြးခ်ယ္ဖတ္ေသာ စာေရးသူအမည္နာမမ်ားက အေပါစားဆန္လိုက္တာလို႔ သူေတြးမိသည္။

ဖြင့္ထားေသာ ၿဂိဳလ္တုတီဗီအစီအစဥ္မွ အဂၤလိပ္ကားတစ္ကား၏ စာတန္းထိုးကို သူမက အလြယ္တကူ ရြတ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ သူအံ့အားသင့္သြားသည္။ သူမက စစ္ကားပဲဟု ေျပာသည္ကို နားေထာင္ရင္း။ မင္း ေက်ာင္းဘယ္ထိေနခဲ့တာလည္း ေမးေတာ့ သူမက ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေရာက္ၿပီတဲ့။ အိုး ... ဒီလိုေကာင္မေလးက
တကၠသိုလ္ကို ေနာက္ဆံုးႏွစ္ထိတက္ခဲ့ပါလား။ ဒီႏွစ္က ပိုက္ဆံမရွိလို႔ မတက္တာလို႔ တဆက္တည္းေျပာေတာ့ သူခ်က္ခ်င္း ခံတြင္းခ်ဥ္လာသည္။" ကိုယ့္ကို စီးကရက္ဘူး ယူေပးစမ္းပါ။" သူမ ရင္ခြင္ထဲမွထကာ စီးကရက္ဘူးထဲမွ တစ္လိပ္ကို ယူၿပီးမီးညိွ၊ ၿပီးမွ ကိုယ့္ကို လွမ္းေပးသည္။ ကိုယ္ ခါးမတ္မတ္ထိုင္လိုက္ေတာ့ သူက ကိုယ့္နားမွာ ေခြေခြေလးလွဲခ်ရင္း ဆံပင္ေတြကို လက္ႏွင့္လိမ္ေဆာ့ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းကို ေအးေအးေဆးေအးပင္ ခပ္တည္တည္ေျပာေတာ့သည္။ ဒီလိုေကာင္မေလးေတြ ေျပာေနၾကစကားျဖစ္မွာပါ။
" အေဖနဲ႔ အေမနဲ႔က ကြဲေနၾကတယ္။ အေမက ေနာက္အိမ္ေထာင္နဲ႔ဆိုေတာ့ အဲ့အိမ္မွာမေနခ်င္ဘူး။ "
ကိုယ္စီးကရက္ျပာကို ေခြ်ခ်လိုက္ရင္း သူမစကားကို အင္း လိုက္လိုက္မိသည္။ "အေဒၚနဲ႔လိုက္ေနတယ္။ အရင္ကေတာ့ စတိုးဆိုင္မွာ လုပ္တာပဲ။ လခက ေလးေသာင္းေလာက္ပဲရတာ။
အေဒၚအိမ္မွာ ေနတာဆိုေတာ့ အလကားေနရင္မေကာင္းေတာ့ လခထဲက သူ႔ကိုလည္း နည္းနည္းေပးတာေပါ့။ လခေလးေလးေသာင္းမွာ သူ႔ကိုႏွစ္ေသာင္းပဲေပးလို႔လည္းမေကာင္းဘူး။သံုးေသာင္းေလာက္ေပးျပန္ေတာ့လည္း ကားခအတြက္ တစ္ေသာင္းေလးနဲ႔ မျဖစ္ျပန္ဘူးေလ။" ကိုယ္ ... အင္း လိုက္လိုက္ျပန္သည္။
"အဲ့ဒါနဲ႔ ခုအလုပ္လုပ္လုပ္ျဖစ္တာပဲ။" " အေဒၚက မရိပ္မိဘူးလား"လို႔ ကိုယ္ေမးမိေတာ့"ညီမဒီအလုပ္လုပ္ေနမွန္း အေဒၚသိပါတယ္" တဲ့။ စီးကရက္မီးခိုးေငြ႕ေတြကို သူမႏွင့္ေ၀းရာဘက္ မႈတ္ထုတ္ရင္း
ကိုယ္ ဘာေတြးေနလည္း ကိုယ္ျပန္စဥ္းစားမိတာ ခန ခန။

ခုအလုပ္ကတစ္လကိုႏွစ္သိန္းေလာက္ရတယ္။အ၀တ္အစားဖိုးျပန္ႏႈတ္ရင္တစ္သိန္းေက်ာ္ေလာက္ေတာ့ က်န္မွာေပါ့။ အင္း .. သံုးလေလာက္လုပ္ၿပီးရင္ အလုပ္ထြက္ေတာ့မယ္။ အင္း .. ဒီအလုပ္က ထြက္ၿပီး မင္း ဘာဆက္လုပ္မွာလဲလို႔ ကိုယ္ေမးေတာ့ သူမက ေက်ာင္းျပန္တက္မွာေပါ့တဲ့။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ေကာ။
ကိုယ္ဆို ေက်ာင္းၿပီးကတည္းက ေ၀ေလေလပဲဆိုေတာ့ သူမက ျပံဳးၿပီး အေ၀းက တီဗီဖန္သားျပင္ကို ခပ္ေငးေငးၾကည့္ရင္း ေက်ာင္းဆရာမ အတတ္သင္ထပ္တက္မယ္တဲ့။ ဘုရားေရ ... ကိုယ္ သူမကိုေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့ သူမသည္ တကယ္က တီဗီဇာတ္လမ္းကို ၾကည့္ျပံဳးေနျခင္းမဟုတ္ဟု သူတကယ္ကို ယံုၾကည္မိပါသည္။ မင္း သတၱိရွိလွခ်ည္လား။ ဒါက တကၠသိုလ္၀င္တန္းေျဖတဲ့ အမွတ္နဲ႔ ေခၚတာမဟုတ္လားလို႔ သူၾကားဖူးနား၀နဲ႔ေမးေတာ့ သူမက မဟုတ္ဘူး။ ဘြဲ႔ရေတြလည္း တက္လို႔ရတဲ့ဟာ ရွိတယ္လို႔ေျဖသည္။
သူမေျဖေနပံု ေျပာေနပံုေတြက တကယ္ပင္ ဆရာမတစ္ေယာက္လို သူမကိုယ္ သူမ ထင္ျမင္လာပံုရသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ ခပ္ေတြေတြျဖစ္သြားျပန္ေတာ့ ကိုယ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားၿပီး
အင္း ... မင္းဆံပင္ရွည္ရွည္ေတြကို ဆံထံုးေလးထံုး၊ အျဖဴအစိမ္း၀တ္စံုနဲ႔ဆို တကယ္လွမွာပဲဆိုေတာ့ သူမက ကိုယ့္ကိုျပံဳးျပသည္။ ဒါ တကယ္ျဖစ္ႏိုင္လား မျဖစ္ႏိုင္လား ကိုယ္မသိပါ။

တကယ္လားလို႔ သူျပန္လည္ေမးသည္ကို အသာအယာပင္ျပံဳးျပလိုက္ရင္း ေခါင္းျငိမ့္လိုက္ေတာ့ ျပံဳးျပန္သည္။ ဒီမိန္းကေလးက ခနခန ၿပံဳးေနႏိုင္တယ္လို႔ ကိုယ္သတိျပဳမိျပန္သည္။
ကိုယ္ကေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းကို မသိဘူးဟု ေျပာမိေတာ့ လူဆိုတာ ရည္မွန္းခ်က္ရွိရတယ္ရွင့္ တဲ့။ သူ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရီမိၿပီး ဟုတ္ကဲ့ ဆရာမဆိုေတာ့ သူမက ေလွာင္တာလားလို႔ ျပန္မေမးပါ။
ကိုယ္ ... မေလွာင္ပါ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ျဖင့္ ကိုယ္မေလွာင္ေျပာင္မိပါ။ မိုးျမန္ျမန္ျပန္လင္းဖို႔ ကိုယ္ဆုမေတာင္းမိေသာ္လည္း မိုးလင္းေစခ်င္ပါၿပီ။ စီးကရက္မီးကို ျပာခြက္ထဲထိုးေခ်ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို အသာေလ်ာလိုက္ေတာ့ သူမက တစ္ခါအနားျပန္တိုးကပ္လာသည္။ သူမက ကိုယ့္ပခံုးစြန္းေအာက္နား ေခါင္းတင္ရင္း သူမသိထားေသာ ဟာသပံုျပင္မ်ားႏွင့္ ဗီဒီယိုဇာတ္ကားမ်ား အေၾကာင္းကို တတြတ္တြတ္ေျပာေနပါသည္။သူမေခါင္းကိုသာ ဖြဖြပုတ္ရင္း အခန္းတြင္းသို႔ ထိုး၀င္ေရာက္လာမည့္ အလင္းေရာင္ကို ကိုယ္ေစာင့္ေနမိပါေတာ့သည္။

ေမွ်ာ္လြန္းလို႔မ်ား လာခ်ိန္ေနာက္က်ေလေရာ့သလား အလင္းရယ္ ... ... ... ... ... ... ...။ ။