Sunday, April 11, 2010

ဆာရာေဂ်ဗိုျမိဳ႔မွ တေယာဆရာ

စႏၵရားဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ မန္ခ်က္စတာၿမိဳ႔ေတာ္မွာ က်င္းပမယ့္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ တေယာပြဲေတာ္မွာ တေယာဆရာ ယူဂ်င္းဖရီစင္းနဲ႔အတူ တြဲဖက္ေဖ်ာ္ေျဖဖို႔ ဖိတ္ၾကားျခင္းခံရပါတယ္။ ႏွစ္ႏွစ္ တစ္ၾကိမ္က်င္းပေလ့ရွိတဲ့ အဲဒီတေယာပြဲေတာ္ကို ကမၻာတစ္လြားက တေယာအေက်ာ္အေမာ္ေတြအျပင္ ဟိတ္ဟန္ရယ္လို႔မရွိတဲ့ ရိုးရိုးရွင္းရွင္း တူရိယာေလးအတြက္ ဘ၀ကိုျမဳပ္ႏွံထားၾကတဲ့ တေယာျပဳလုပ္သူေတြ၊ တေယာစုေဆာင္းသူေတြနဲ႔ သမိုင္းသုေတသီေတြလည္း တက္ေရာက္ၾကတယ္။ သူတို႔ေတြဟာ အလုပ္ရံုေဆြးေႏြးပြဲေတြ၊ အဆင့္ျမင့္သင္တန္းေတြ၊ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲေတြ၊ ေတးဂီတအစီအစဥ္ေတြ၊ ပါတီပြဲေတြနဲ႔ ရက္သတၱပတ္လံုးလံုး စုရံုးစုရံုး ျဖစ္ေနခဲ့ၾကေလရဲ့။ ညေနခင္းတိုင္းမွာလည္း
ေျခာက္ရာထက္မနည္းတဲ့ ပြဲေတာ္လာသူေတြဟာ ေတးဂီတ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲမွာ စုေ၀းေလ့ရွိၾကတယ္။

ေျမာက္ပိုင္း ေတာ္၀င္ဂီတေကာလိပ္မွာ က်င္းပတဲ့ ပြဲဦးထြက္ည ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆင္မႈမွာ တစ္ကိုယ္ေတာ္ တေယာလက္စြမ္းျပ အစီအစဥ္ပါ၀င္ေလ့ရွိတယ္။ ခန္းမၾကီးရဲ့ စင္ျမင့္ေပၚမွာ အထီးတည္းတည္ရွိေနတာက ကုလားထိုင္ေလးတစ္လံုးရယ္ပါ။ အဲဒီ စင္ျမင့္ေပၚမွာ စႏၵယားလည္းမရွိဘူး။ ဂီတသေကၤတစာအုပ္တင္စင္လည္း မရွိဘူး။ တီး၀ိုင္းအခ်က္ျပ ေခါင္းေဆာင္အတြက္ ခံုျမင့္လည္းမရွိဘူး။ ဒါဟာတစ္ကိုယ္ေတာ္ တေယာလက္သံသီးသီးသန္႔သန္႔ေလးအတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ရာ အေကာင္းဆံုး အျပင္အဆင္နဲ႔ အေနအထားပါ။ ပတ္၀န္းက်င္ ေလထုထဲမွာေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားမႈေတြ၊ စိတ္အာရံုစူးစိုက္မႈေတြနဲ႔ သိပ္သည္းက်စ္လစ္လို႔ေနရဲ့။

၁၉၉၄ ခု ဧၿပီညက ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္သူေတြထဲမွာ ကမၻာ့တေယာအေက်ာ္အေမာ္ ယိုကိုမာလည္း တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ေပါ့။ သူတီးခတ္ေဖ်ာ္ေျဖမယ့္ ေတးဂီတအဖြဲ႔အႏြဲ႔ေနာက္ကြယ္မွာ သက္ရွိပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ ကိန္း၀ပ္လို႔ေနေလရဲ့။

၁၉၉၂ခု ေမလ ၂၇ရက္။ ေဘာ့စနီးယားႏိုင္ငံ ဆာရာေဂ်ဗိုျမိဳ႔။ ဂ်ံဳမႈန္႔လက္က်န္ရွိေနေသးတဲ့ အနည္းငယ္မွ်ေသာမုန္႔ဖိုေတြက တစ္ခုေသာ မုန္႔ဖိုဟာ ေပါင္မုန္႔ေတြဖုတ္လုပ္ၿပီး စစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ခြ်တ္ျခံဳက်ၿပီး ငတ္မြတ္ဆာေလာင္ေနတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကို ေပးေ၀ေနဆဲ။ ညခင္း ေလးနာရီမွာ လမ္းမေပၚက လူတန္းၾကီးရွည္သည္ထက္ ရွည္လ်ားလာခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေမာ္တာအေျမာက္ဆန္တစ္ခုဟာ လူတန္းၾကီးရဲ့ အလည္ေကာင္တည့္တည့္ကို ၀ုန္းကနဲက်ေရာက္ ေပါက္ကြဲသြားလိုက္တာ အျပစ္မဲ့ျပည္သူ ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ဟာ ပြဲခ်င္းၿပီးေသဆံုးသြားေလရဲ့။ အသားစေတြ၊ ေသြးစက္ေတြ၊ အရိုးစေတြနဲ႔ အုတ္က်ိဳးအုတ္ပဲ့ေတြဟာ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာကို လြင့္စဥ္ျပန္႔က်ဲသြားၾကတယ္။

အခင္းျဖစ္ပြားရာနဲ႔ သိပ္အလွမ္းမေ၀းလွတဲ့ တစ္ေနရာမွာ "ဗီဒရန္ ဆေပလိုဗစ္" ဆိုတဲ့ ဂီတသမားတစ္ေယာက္ေနထိုင္တယ္။ စစ္ပြဲၾကီးမျဖစ္ပြားခင္တုန္းက သူဟာ ဆာရာေဂ်ဗိုေအာ္ပရာ အဖြဲ႔မွာ ခ်ယ္လိုတေယာထိုးတဲ့ တေယာဆရာတစ္ေယာက္ပါ။ အဲ့ဒီအသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္နဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့သူဟာ စစ္ပြဲၾကီးၿပီးဆံုးလို႔ အလုပ္ခြင္ျပန္၀င္ႏိုင္မယ့္ေန႔ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ေစာင့္ဆိုင္းေနေလရဲ့။ ဒါေပမယ့္လည္း သူ႔အခန္းျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းျမင္လိုက္ရတဲ့ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈေၾကာင့္ အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ ေသေၾကပ်က္စီးသြားတဲ့ ျမင္ကြင္းၾကီးဟာ သူ႔ကို အတိတ္ကာလဆီ ျပန္လည္တြန္းပို႔လိုက္ၿပီး စြမ္းေဆာင္ရည္ေတြကို ျပန္လည္စုစည္းေစပါေတာ့တယ္။ ဆေဗလိုဗစ္ဟာ ေရွ႔ဆက္ၿပီး သည္းခံေစာင့္ဆိုင္းမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ထိခိုက္နာက်င္စြာနဲ႔ သူအေကာင္းဆံုးလုပ္ကိုင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ကို ျပန္လုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဂီတကို ဖန္တီးမယ္၊ ျပည္သူ႔အတြက္ ဂီတ။ ရဲ၀ံ့စိန္ေခၚတဲ့ ဂီတ။ စစ္ေျမျပင္က ဂီတ။

ဆေပလိုဗစ္ဟာ ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ရက္လံုးလံုး ညေနခင္း ေလးခ်က္တီးခ်ိန္ေရာက္တိုင္း ၀တ္စံုျပည့္၀တ္ဆင္ၿပီး တေယာၾကီးကို ကိုင္စြဲလို႔ သူေနထိုင္ရာတိုက္ခန္းအျပင္ဘက္က တိုက္ပြဲေတြ အျပင္းအထန္ျဖစ္ပြားေနတယ့္လမ္းမေပၚကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေမာ္တာအေျမာက္ဆန္ က်ေရာက္ေပါက္ကြဲခဲ့ရာ က်င္းေပါက္ၾကီးနားမွာ ပလတ္စတစ္ကုလားထိုင္ေလးကို ခ်ထိုင္ၿပီး ကြယ္လြန္သူ ဂီတပညာရွင္ၾကီး အယ္လ္တီႏိုနီရဲ့ Adagio in G minor ေတးသြားေတြကို တီးခတ္ေနလိုက္တယ္။ ဒီေတးသြားစုေတြဟာ ေမ့ေပ်ာက္ဖို႔မျဖစ္ႏိုင္စြာနဲ႔ ေၾကကြဲဖြယ္အေကာင္းဆံုး ဂႏၱ၀င္ေျမာက္ေတးသြားစုေတြထဲမွာ တစ္စုအပါအ၀င္ပါ။ ဆေပလိုဗစ္ဟာ လူသူကင္းမဲ့ေနတဲ့လမ္းေတြ၊ ေလာင္မီးက်ေနတဲ့ ထရပ္ကားေတြ၊ ေလာင္မီးက်ေနတဲ့ အေဆာက္အအံုေတြနဲ႔ က်ည္ဆန္ေတြ တရြွီရြီပ်ံ၀ဲၿပီး ဗံုးဆံေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းေပါက္ကြဲေနခ်ိန္ ေျမေအာက္ခန္းထဲမွာ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြ႔ံစြာ ပုန္းေအာင္းေနသူေတြကို ရည္ညၽႊန္းၿပီး သူ႔တေယာကို ထုိးခဲ့တာပါ။ အနီးအနားပတ္၀န္းက်င္မွာ အေဆာက္အအံုေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းၿပိဳက်ေနခ်ိန္မွာ သူဟာလူသားဂုဏ္သိကၡာအတြက္ စစ္ပြဲမွာေသေၾက ပ်က္ဆီးေပ်ာက္ဆံုးသူေတြအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ေမတၱာတရားအတြက္ စိတ္ကူးထဲမွာေတာင္ ပံုေဖာ္လို႔မရႏိုင္တဲ့ ရဲစြမ္းသတၱိေတြနဲ႔ ရပ္တည္ခဲ့ေလရဲ့။ အေျမာက္ဆံေတြအဆက္မျပတ္ က်ေရာက္ေပါက္ကြဲေနေပမယ့္လည္း ဆေပလိုဗစ္တစ္ေယာက္ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရျခင္း လံုး၀မရွိခဲ့ပါဘူး။

သတင္းစာေတြက အဲ့ဒိမဟာဂရုဏာရွင္ၾကီး အေၾကာင္းကို အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္းေဖာ္ျပလိုက္ေတာ့ အဂၤလိပ္ဂီတစာဆိုၾကီး ေဒးဗစ္၀ိုင္းလ္ က စိတ္ထိခိုက္လႈပ္ရွားသြားတယ္။ သူလည္း ေတးဂီတတစ္ပုဒ္ ဖြဲ႔ႏြဲ႔သီကုံးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ သူေရးဖြဲ႔သီကုံးလိုက္တဲ့ တစ္ကိုယ္ေတာ္လက္စြမ္းျပေတးသြားရဲ့ ေခါင္းစဥ္က ( ဆာရာေဂ်ဗိုျမိဳ႔က တေယာဆရာ) ပါ။ သူ႔ရဲ့ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္ေတြျဖစ္တဲ့ အမ်က္ေဒါသသံေတြ စိမ့္၀င္ေနတဲ့ ဒီေတးသြားစုကို ဗီဒရန္ ဆေပလိုဗစ္အေပၚ ညီရင္းအကိုလိုခ်စ္ခင္စိတ္နဲ႔ ေရးဖြဲ႔ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

အဲ့ဒီညေနခင္းမွာ ( ဆာရာေဂ်ဗိုၿမိဳ႔က တေယာဆရာ) ေတးသြားစုနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္မယ့္သူက ယိုကိုမာျဖစ္ပါတယ္။

စင္ျမင့္ေပၚကိုတက္လာတဲ့ ယိုကိုမာဟာ ပိရိသတ္ဘက္ကို ဦးညြတ္လိုက္ၿပီး ကုလားထိုင္ေပၚကို အသာအယာထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ေတးဂီတ စတင္ပါၿပီ။ တိတ္ၿငိမ္ေနတယ့္ ခန္းမထဲက တိတ္တဆိတ္ထြက္သြားၿပီး တရစ္၀ဲ၀ဲ အနိဌာရံုေတြနဲ႔ အရိပ္ဆန္ဆန္ စၾကာ၀ဠာၾကီးကို ဖန္ဆင္းလိုက္တယ္။ ဂီတသံေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေ၀ဒနာျပင္းျပစြာ ခံစားရမႈေၾကာင့္ ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့ စူးရွက်ယ္ေလာင္သံေတြျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အမ်က္ေဒါသနဲ႔ ခုတ္ပိုင္းလွီးျဖတ္သံေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြကို ဆုပ္ကိုင္ဆြဲယူၿပီး ခေလာက္သံေတြ ျမည္ဟည္းပဲ့တင္ေနတဲ့ ေသျခင္းတရားလိႈဏ္ေခါင္းဆီ ဆြဲေခၚသြားေလရဲ့။ တေရြ႔ေရြ႔နဲ႔ အဆံုးပိုင္းကိုေရာက္ရွိလာၿပီး လံုး၀တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ျခင္း။

ေနာက္ဆံုးေတးသြားကို အၿပီးသတ္တီးခတ္ၿပီးခ်ိန္မွာ ယိုကိုမာဟာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို တေယာေပၚ အုပ္မိုးေကြးညႊတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ သူ႔လက္ထဲက တေယာကို ထိုးသံကေတာ့ ၾကိဳးေတြေပၚမွာေမွးတင္လို႔ ပိရိသတ္ေတြက တုပ္တုပ္မွမလႈပ္ၾကဘူး။ အေတာ္ေလးၾကာတဲ့အထိ ဘာသံမွမျပဳၾကဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြဟာ ႏွလံုးေသြးပ်က္ဖြယ္ အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္သတ္ျဖတ္မႈေတြကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ျမင္ေတြ႔ရသူေတြလို ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။

ခဏေနေတာ့ ယိုကိုမာဟာ ပိရိသတ္ကို ေ၀့ၾကည့္ၿပီး လက္တစ္ဖက္ကို ဆန္႔တန္းလိုက္ပါတယ္။ ပြဲၾကည့္သူေတြထဲမွာ ရွိေနတဲ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ေခါင္းဆတ္အခ်က္ျပလိုက္ၿပီး စင္ျမင့္ေပၚကို ၾကြေရာက္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚလိုက္ပါတယ္။ သူဘယ္သူလဲဆိုတာကို သိလိုက္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြဟာ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္လိုက္သူေတြလို ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။ ဘယ္သူရွိရဦးမွာလဲ၊ ဗီဒရန္ဆေပလိုဗစ္ပဲေပါ့။ ဆာရာေဂ်ဗိုၿမိဳ႔က တေယာဆရာေလ။

ယိုကိုမာက သူနဲ႔ဆံုေတြ႔ဖို႔ စင္ျမင့္ေပၚကဆင္းလာစဥ္မွာ ဆေပလိုဗစ္ဟာ ထိုင္ခံုေပၚက ထရပ္လိုက္ၿပီး ခံုတန္းေတြၾကားက လူသြားလမ္းေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ လက္ေမာင္းေတြကို တစ္ေယာက္ေက်ာေပၚတစ္ေယာက္ ဖိကပ္လိုက္ၿပီး အားရပါးရေပြ႔ဖက္လိုက္ၾကတယ္။ ခန္းမၾကီးထဲက ပိရိသတ္ၾကီးရဲ့ ျပင္းထန္လွတဲ့ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေတြဟာ လက္ခုပ္သံေတြ ေအာ္ဟစ္သံေတြ ေကာင္းခ်ီးေပးသံေတြအျဖစ္နဲ႔ ပြင့္အံထြက္လာပါေတာ့တယ္။

အဲ့ဒီလူေတြထဲက လူႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေပြ႔ဖက္ၿပီး မရွက္ႏိုင္စြာနဲ႔ ငိုေၾကြးေနၾကေလရဲ့။ လူပံုအလယ္မွာ ပြဲလည္တင့္ခဲ့တဲ့ ေတာ္၀င္ဆန္သူ ယိုကိုမာဟာ ဂႏၱ၀င္ဂီတေလာကမွာ မင္းသားတစ္ပါးပါ။ ဗီဒရန္ဆေပလိုဗစ္ကေတာ့ ေဟာင္းႏြမ္းမြဲေၿခာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္စီး သားရည္၀တ္စံုၾကီးကို ၀တ္ဆင္ထားေလတယ္။ ျငင္းသိုးသိုးဆံရွည္ေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာတစ္ေထာက္ရွည္လ်ားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေမြးထူထူၾကီးေၾကာင့္ လက္ရွိအသက္အရြယ္ထက္ပိုၿပီး ရင့္ေရာ္ေနသလိုလို၊ မ်က္ရည္ေတြစိုစြတ္ေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေသာကရိပ္ေတြေၾကာင့္ အေရးအေၾကာင္းေတြလည္း ထင္ေနေလရဲ့။

နက္ရိႈင္းစြာလူသားဆန္မႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေအးတိေအးစက္ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြဟာ အဲ့ဒီလူနဲ႔ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဆံုေတြ႔ျခင္းခံလိုက္ရတဲ့အခါမွာ ေခ်ခြ်တ္ျခင္းခံလိုက္ရပါတယ္။ သူဟာ အေျမာက္ဗံုးဆန္ေတြ အပ်က္အဆီးပံုေတြနဲ႔ ေသျခင္းတရားကို မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ အံတုၿပီး တေယာထိုးခဲ့သူပါ။ ဒါဟာ အမ်ိဳးသမီးအာဇာနည္ ဂ်ဳန္းရဲ့ လက္ကိုင္ ဓါးလြတ္ၾကီးလိုပါပဲ။ လက္နက္ေတြထဲမွာ အစြမ္းအထက္ဆံုးပါ။ ေနာက္တစ္ပတ္အၾကာမွာ ကြ်န္ေတ္ာဟာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကို ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ တစ္ညေနခင္းမွာ ခိုကိုးရာမဲ့သူမ်ားေဂဟာမွာ စႏၵရားသြားတီးေပးရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္သြားေရာက္ခဲ့တဲ့ပြဲေတာ္ၾကီးရဲ့ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားမႈနဲ႔ ဒီေဖ်ာ္ေျဖမႈေလးကို ႏိႈင္းယွဥ္လို႔မရႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း အေျခခံက်တဲ့ တူညီမႈကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ခံစားလို႔ရေနပါတယ္။ ဆာရာေ၈်ဗိုျမိဳ႔က တေယာဆရာဟာ ေသျခင္းတရားနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေ၀၀ါးမႈကို သူ႔တေယာအားကိုးနဲ႔ ဘက္ျပိဳင္အံတုခဲ့ပါတယ္။ ေမတၱာတရားနဲ႔ ရွင္သန္ျခင္းရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကို ျမင့္တင္ခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြဟာ စႏၵရားအိုေလးနဲ႔ တြဲဖက္ၿပီး သံၿပိဳင္သီခ်င္းေတြ သီဆိုေနၾကတယ္။ ဒီေနရာမွာ တ၀ုန္း၀ုန္းေပါက္ကြဲေနတဲ့ အေျမာက္ဆန္ေတြနဲ႔ တရႊီရႊီပ်ံ၀ဲေနတဲ့ က်ည္ဆန္ေတြေတာ့ မရွိဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း မႈန္၀ါးေနတယ့္အျမင္အာရံု ဖိစီးႏွိပ္စက္ေနတဲ့ အထီးက်န္မႈ၊ ဘ၀တစ္ေလ်ာက္မွာ ရရွိခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ အစရွိတဲ့ နာက်င္ခံစားမႈေတြက ရွိေနပါတယ္။ အဲ့ဒီလို ကူကယ္ရာမဲ့သူေတြကို စာနာနားလည္စြာနဲ႔ ႏွစ္သိမ့္မႈေတြ ေပးရမွာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြဟာ လက္ခုပ္တီးၿပီး သီခ်င္းေတြဆိုေနၾကဆဲ။

ဂီတဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး အညီအမွ် ရရွိထားတဲ့ လက္ေဆာင္မြန္တစ္ခုပါ။ ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးသူေတြအတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ပိရိသတ္အေနနဲ႔ ခံစားနားဆင္သူေတြအတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂီတဆိုတဲ့ လက္ေဆာင္မြန္ဟာ ႏွစ္သိမ့္ေက်နပ္မႈေတြ ေပးစြမ္းႏိုင္တဲ့အရာတစ္ခုပါ။ ဒါဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖို႔ မၾကာခန လိုအပ္လွသလို အနဲဆံုးအေနနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတာ့ ထားႏိုင္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ ။ ။

ကိုခြန္ဘာသာျပန္သည္။ (မူရင္း_ ၁၉၉၇ ဇန္န၀ါရီလထုတ္ R.D မွ Paul Sulliran ရဲ့ The Cellist of Sarajevo)
No.82, December 2006 BEAUTY Magazine မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
*** ၁၉၉၄ ဧျပီတြင္ တစ္ကိုယ္ေတာ္ေဖ်ာ္ေျဖသူမွာ ယိုမားမားဟူေသာ ပညာရွင္ျဖစ္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာသာျပန္သူက ယိုကိုမာ ဟုေရးသားထားသျဖင့္ ထိုအတိုင္းသာ ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။
ထို ဆာရာေဂ်ဗိုျမိဳ႔မွ တေယာသမားကို ျမန္မာကဗ်ာဆရာ ကိုခါး(ကြမ္းျခံကုန္း)ကလည္း ကဗ်ာေရးဖြဲ႔ဖူးၿပီး အမည္မထင္ရွားခဲ့ေသာ ေတးဆိုသူတစ္ဦးကလည္း သီခ်င္းေရးဖြဲ႔ သီဆိုဖူးပါသည္။ သိသူရွိက ေကာ္မန္႔တြင္ေရးေပးႏိုင္ပါသည္။

4 comments:

အေနာ္ said...

ဒၤီပုိ႔စ္ေလးက စိတ္ကုိ ထိခုိက္ေစတယ္.. ပီးေတာ့ စိတ္အားလဲ တက္ၾကြမိတယ္.. အမ်ားႀကီးမဟုတ္ပါဘူး ကုိယ့္ေဘးနားက လူေတြအတြက္ေလးတင္ ကုိယ္တတ္ႏုိင္တဲ့ ေနရာေလးေတြကေန တစ္ႏုိင္တစ္ပုိင္ လုပ္ေပးခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ပုိပုိေပၚလာမိတယ္..

K said...

ဂီတ က..လူေတြကို ျပဳစားနိုင္တယ္ ကိုး.. ေလ..
ဘေလာ့ ဒီဇိုင္း ေျပာင္းသြား တာ..ပိုသပ္ရပ္သြားတယ္..

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

တိုင္တန္းနစ္ထဲက သေဘာၤျမဳပ္ခါနီး တေယာဆရာ ေတြကို ျပန္ျမင္မိတယ္။ သူတို႔က ေသျခင္းတရားကို ရင္ဆိုင္ၾကတာ။
ဆာရာေဂ်ဗို က တေယာဆရာက သူ႔ တေယာသံနဲ႔ စြမ္းအင္ေတြ ေဖာ္ထုတ္တယ္ လက္လွမ္းမီွသေလာက္ စိတ္ခြန္အားေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ သူကိုယ္တိုင္က ဗံုးဆန္ေတြ ၾကားမွာ ...။
သူဟာ ဂႏၱဝင္ ပါပဲ။ အညတရ သူရဲေကာင္းပါပဲ။
ဖတ္ရတာ စိတ္ထဲမွာ ရုန္းၾကြမႈ တစ္ခု ခံစားလိုက္ရတယ္။

purplemay said...

ဖတ္လို့ေကာင္းလိုက္တာ....မွွ်ေ၀ေပးတာ ေက်းဇူးပါအစ္ကိုေရ....