ေခ်ာင္းကေလး စီးေနသည္(၂ )

ေန႔လယ္ပိုင္းမွာ ေတာင္ေပၚက ၀ိုင္ၿခံေလးဆီ သြားၾကမယ္ဆိုပီး ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ အိမ္ကထြက္လာၾကတယ္။ လမ္းတေလ်ာက္ အတက္အဆင္းေတြ လမ္းကေလးကလည္း က်ဥ္း..။ ဆိုင္ကယ္ကို ဂီယာအႀကီးေတြနဲ႔ပဲ ေမာင္းတက္လာခဲ့ရတယ္။ လမ္းအႀကိဳအၾကားေလးေတြကေန တက္လာလိုက္တာ ေတာင္ထိပ္နားေလးမွာရွိတယ့္ ၀ိုင္ျခံကိုေရာက္ေရာေပါ့ဗ်ာ။ ၀ါးပိုး၀ါးေတြကို တိုင္လုပ္၊ ၀ါးၾကမ္းခင္း၊ သက္ကယ္မိုးထားတဲ႔ တဲေလးေတြ သံုးတဲေလာက္မွာ ထိုင္ေသာက္ေနတဲ့လူေတြလည္း ရွိတယ္။

၀ိုင္မွာၾကတယ္.. အရသာက ခ်ိဳရွရွ ခပ္ျပင္းျပင္း။ လည္ေခ်ာင္းထဲ ပူဆင္းသြားၿပီး ရင္ထဲေႏြးသြားတာ ခံစားမိတယ္။ တဲေလးကေန လွမ္းၾကည့္ရင္ အေ၀းကေတာင္ျပာျပာနဲ႔ တိမ္ေတြလြန္႔လူးေနတာ ျမင္ေနရတယ္။ အိမ္ေခါင္မိုးထိပ္ပိုင္းေလးေတြကလည္း စီရရီ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုထပ္လို႔...။
ေတာင္ေစာင္းမွာေပါက္ေနတဲ့ ၀ါးပင္ေတြက ေလတိုက္တိုင္း ယိမ္းလို႔ ... နိဗၺာန္ဆိုတာ ဒီလို၀ါးတဲေလးနဲ႔ ၀ိုင္ေသာက္ေနၿပီး အေ၀းကေတာင္ေတြ တိမ္ေတြကိုေငးေနရတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
၀ိုင္ၿခံကေန ထလာၾကေတာ့ ေနေလးကေစာင္းေနပါၿပီ... ဘုရားသြားၾကမယ္တဲ့ ျမစိမ္းေတာင္လို႔ေခၚတဲ့ ေတာင္ေပၚကဘုရားဆီ ထပ္တက္လာၾကျပန္ေရာ။

ဘုရားရွိခိုးၾကေတာ့ ကိုယ္ကအရက္ေသာက္ထားလို႔ ဘုရားေရွ႕သြားမထိုင္ခ်င္တာနဲ႔ ပင္စိမ္းပင္ေတြၾကားထဲက ဒါန္းစိမ္းစိမ္းေလးမွာ က်န္ခဲ့တယ္။ ေအာ္ ... ပင္စိမ္းသီးဆိုတာ ဒီၤလိုေလးပါလားလို႔ ျမင္ဖူးသြားတာေပါ့။
ပင္စိမ္းသီးေတြက ေျမေပၚမွာ ျပန္႔က်ဲလို႔... တစ္လံုးကိုေကာက္ပီး နဲနဲကိုက္ၾကည့္ေတာ့ ဖန္တယ္...။ ကြ်န္ေတာ္ ၀ိုင္အရွိန္ေလးတက္တက္နဲ႔ ဒါန္းစိမ္းစိမ္းေလးေပၚ ဟိုဒီလြဲလို႔... အစိမ္းေရာင္ႀကိဳက္တတ္တဲ့ ေကာင္မေလး ဒီဒါန္းအစိမ္းေလးကိုျမင္ရင္ ႀကိဳက္မွာေတြးမိတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ဘုရားေပၚပတ္ၿပီး ဓါတ္ပံုေတြလိုက္ရိုက္ေနတယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုသာေမွ်ာ္ရင္း ဒါန္းေလးမွာ ေမွးအိပ္မိလိုက္တာ.. ကိုယ့္ကိုေခၚတာၾကားမွ အဲ့ေနရာေလးက ခြာလာမိေတာ့တယ္။
တည္းတဲ့အိမ္ကို ျပန္ၾကမယ္ေလ... ညေနရီရီမွာ လူေတြကလည္း ရီေ၀ေ၀နဲ႔... ... ...။

မေန႔ညေနေစာင္းကတည္းက ၀တၳဳစာအုပ္ေလးနဲ႔ အိပ္ယာထဲေကြးေနလိုက္တာ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
ႏိုးလာေတာ့ တစ္အိမ္လံုးမွာ ဘယ္သူမွမရွိေတာ့သလို အသံကတိတ္လို႔ ။ တကယ္လဲ ဘယ္သူမွမရွိဘူးေလ။
ဂ်င္းဂ်က္ကက္ေလးထပ္၀တ္ အိမ္ေအာက္ကို ဆင္းလာေတာ့ အိမ္ရွင္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေတြ႕တယ္။ ကေလးေတြ ဘယ္သြားၾကတုန္းလို႔ေမးေတာ့
သူလည္းကိုယ္လို အိပ္ေနတာ .. မသိဘူးေလ။ ႏွစ္ေယာက္သားလိုက္ရွာမယ္ဆိုၿပီး လမ္းဘက္ထြက္ခဲ့တယ္။
လမ္းေလးက အတက္အဆင္းေလးေတြနဲ႔ အိမ္ေတြၾကားထဲ က်ဥ္းက်ဥ္းေလး။ ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ လူငယ္ေတြ ျဖတ္သြားၾက။
သူငယ္ခ်င္းက သူ႔ညီသြားတတ္တဲ႔ေနရာေတြ သိၿပီးသားပါ။ မာလာဟင္းသြားစားေနၾကတာေနမွာပါဆုိတဲ့ စကားမွန္ပါတယ္ဗ်ာ။

ထိုင္ခံုေလးလွမ္းဆြဲၿပီး ေနာက္နားက်က်မွာေနရာယူေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ေရွ႔မွာထိုင္ခိုင္းတယ္။ မထိုင္ခ်င္ပါဘူး .. ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ သိတာ
အိမ္ရွင္ညီအကို၂ေယာက္ကလြဲရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွမသိဘူးေလ။ သူတို႔စကားေျပာေနၾကတယ့္အေၾကာင္းအရာေတြကိုလည္း ကိုယ္ကမသိဆိုေတာ့
ေဘးနားထိုင္ေနတာကပဲ ေကာင္းပါတယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း မရွိခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနရတာ သိပ္ခက္တာပဲလို႔ ေတြးမိတယ္။

ခဏေနေတာ့ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ႏႈတ္ဆက္သြားလိုက္တာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ပဲ က်န္ေတာ့တဲ့အထိ။ အစကမေသာက္ဘူးဆိုၿပီးထိုင္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း တစ္ခြက္စ၊ ႏွစ္ခြက္စေတာ့ ေသာက္မိေနၿပီေပါ့ဗ်ာ။ သူလည္းျပန္သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ အိမ္ရွင္သူငယ္ခ်င္းရယ္ ႏွစ္ေယာက္သားဆက္ေသာက္ၾက စကားေျပာၾက...။
နဲနဲမူးလာေတာ့ ရန္ကုန္ေက်ာင္းတက္တုန္းက ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳက္လြန္းလို႔ အလြတ္က်က္ထားတဲ့ ကဗ်ာကိုသူကမွတ္မွတ္ရရ ရြတ္ျပတယ္။ စိတ္လက္ေတြေလးလံတဲ့အခါ လာခဲ့၊ ေကာင္းကင္က ေလယာဥ္ပ်ံေတြ ေမာ့ၾကည့္ရင္း၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာၾကတာေပါ့ ... တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ေပ်ာ္သြားတယ္ ... သူကလည္းၿပံဳးလို႔ .. စိတ္ထဲမွာ ဘာကိုမွမရွိေတာ့သလို။

အနာဂတ္အေၾကာင္း၊ အတိတ္အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ မေျပာမိဘူး။ တစ္ေယာက္ပခံုးတစ္ေယာက္ဖက္ စီးကရက္ေလးတစ္လိပ္စီခဲၿပီး ညေမွာင္ေမွာင္ လမ္းေလးေတြၾကားကေန အိမ္ဆီျပန္လာၾကတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အားလံုးအိပ္ေမာက်ေနၿပီ။ ဂြမ္းေစာင္ကို ဆြဲၿခံဳရင္း သူငယ္ခ်င္းကို ေနာက္ဆံုးေျပာလိုက္တာက .. မနက္ေစ်းသြားမယ္ ေစာေစာထဟ... လို႔။