အခန္းငယ္သို႕

ကြ်န္ေတာ္ဒီမနက္အိပ္ရာႏိုးေတာ့ ပထမဆံုးသတိျပဳမိတာ အလင္းေရာင္ပါ။
တရုတ္ကတ္မွန္ေတြၾကားက ၀င္လာတဲ့အလင္းေရာင္ဟာ တစ္ဖက္တိုက္နဲ႔နီးလြန္းေတာ့
အေရာင္အားေဖ်ာ့လြန္းတယ္။ ေခါင္းအံုးေဘးေထာင္ထားတဲ့ ခ်စ္သူဓါတ္ပံုက မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့...
ေျခရင္းႀကိဳးတန္းမွာလႊားထားတဲ့အ၀တ္က သံုးေလးထည္... လက္တစ္လွမ္းစာေလာက္မွာ
ဖြင့္တခ်ိဳ႕ပိတ္တခ်ိဳ႕နဲ႔ စာအုပ္ေတြ.... ပက္လက္လွန္ေနရင္း မ်က္ႏွာက်က္ကိုေလ်ာက္ၾကည့္ေနရင္း
ျမင္ကြင္းေဒါင့္ခ်ိဳးမွာ တြဲလဲခိုေနတာက ပင့္ကူအိမ္ပိုးခ်ည္ေထြး...။
ေအာ္... ဒါကြ်န္ေတာ့္ ၀ပ္က်င္း ၊ ကြ်န္ေတာ့္ အသိုက္ေလးပါလား။
ဒါနဲ႔ ေနလို႔ေကာင္းရဲ႔လားလို႔ ေမးၾကည့္မိတယ္။ တစ္ေပေတာင္မျပည့္တဲ့အကြာအေ၀းမွာတဖက္တိုက္ရဲ့နံရံ..
အဲဒီနံရံရဲ့ တဖက္က ညတိုင္းညတိုင္း ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုေနတဲ့ အရက္သမားတစ္ေယာက္၊
ေအာက္ထပ္မွာ အသက္ ၂၁ ႏွစ္အရြယ္သားကို ခဏခဏရိုက္တဲ့ ႀကိမ္းေမာင္းတဲ့အေဒၚႀကီး...
ကြ်န္ေတာ္ျပံဳးမိတယ္ ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ေသနတ္သံေတြ ဗံုးသံေတြေလာက္ေတာ့ မဆိုးဘူးေပါ့။
တန္းေပၚက တဘက္ကိုဆြဲၿပီး ေနာက္ေဖးခန္းဘက္ထြက္လာေတာ့ ေျခလွမ္း ၁၅ လွမ္းမျပည့္ခင္
ေနာက္ေဖးျပတင္းေပါက္ဆီေရာက္ၿပီေလ ။ ျပတင္းေပါက္ကိုတြန္းဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ ပထမဆံုးႏႈတ္ဆက္တာ
အသံနက္နက္နဲ႔ က်ီးကန္းနက္နက္ေလးေတြ... မဂၤလာပါေပါ့ ။ တသြင္သြင္စီးေနတဲ့ေျမာင္းေရ ေနာက္ေနာက္မွာ
ေရာင္စံုပလတ္စတစ္အိပ္ပါးေတြက စုန္ဆင္းလို႔ .. ဘယ္ထိသြားၾကမွာလဲ မသိ... ။သြားတိုက္ရင္းေငးေကာင္း
ေကာင္းနဲ႔ ေငးေနမိေတာ့တာပါပဲ ။
ဂိုေဒါင္အိုႀကီးနံရံမွာကပ္ေပါက္တဲ့ေညာင္ပင္၊ က်ီးကန္းခုန္ဆြခုန္ဆြမ်ား ၊ ေရာင္စံုအိတ္ေတြရဲ႔ ရြက္လြင့္ျခင္း...
ေတာ္ေတာ္ဟုတ္တဲ့ မနက္ခင္းပါလားလို႔ေရရြတ္မိတယ္... တိုးတိုးေလးေပါ့ ။
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္က ကြ်န္ေတာ္ဘယ္လိုေနရာကေန ဘယ္လိုႏိုးလာခဲ့လဲ...။လိုက္ကာစေတြကို တစ္ေယာက္ေယာက္ကမဆြဲတင္မခ်င္း၊ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ခြံပါးပါးေပၚ ေနေရာင္ေႏြးေႏြး မက်မခ်င္း၊ တစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ကို လာမႏိုးမခ်င္းကြ်န္ေတာ္ အိပ္ရာကမထခဲ့ဘူး။ အိမ္မွာရွိတဲ့ ဘယ္ျပတင္းတံခါးကိုဖြင့္ဖြင့္ ျမင္ေလရာရာအစိမ္း... မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးအိမ္ျပင္ထြက္ၿခံစည္းရိုးလိုစိုက္ထားတဲ့ ဗိုလ္ကေတာ္မ်က္ခံုးပင္ေလးေတြကို လက္နဲ႔ထိလိုက္ရင္ ညကၾကြင္းတဲ့ႏွင္းဟာလက္မွာေအးလို႔ ။ ေလတိုက္တိုင္း သူတို႔ရဲ႔အရြက္ေတြကို ေလးတြဲ႔တြဲ႔ယိမ္းျပတဲ့ ငွက္ေပ်ာရြက္ဖားဖားေတြ ၊ဇက္ရက္ငွက္ေတြရဲ႔ ခပ္စြာစြာအသံ ၊ စာကေလးေတြရဲ႔ အသံေသးေသးေလးေတြ.... ။
ဖိနပ္မပါဘဲ ေျမေပၚနင္းမိတဲ့အခါတိုင္း ရွင္သန္ေနတဲ့ ကမၻာကိုခံစားရတယ္ ။ ေအးစက္စက္အေသေကာင္လို
ကြန္ကရစ္ၾကမ္းခင္းနဲ႔ ဘယ္လိုမွမတူတဲ့ ခံစားမႈ ....။
ကြ်န္ေတာ့္ကို အဲဒီေႏြးေထြးတဲ့ ေနရာေလးကဆြဲထုတ္ၿပီး အခုဒီေအးစက္ေမွာင္မဲအခန္းထဲ ဘယ္သူပစ္ထည့္ခဲ့တာလဲ ။
ကြ်န္ေတာ္ ခဏစိတ္ပ်က္သြားတယ္ ။ အမိုးရယ္၊ အခင္းရယ္၊ အကာရယ္ ျပည့္စံုေပမယ့္ အိမ္ရယ္မျမည္တဲ့
ဒီအခန္းေလးကို ကြ်န္ေတာ္မုန္းသင့္ရဲ႔လား၊ စိတ္ပ်က္သင့္ရဲ႔လား...။ သူ႔မွာလည္း သူဒီလိုျဖစ္ပ်က္ရျခင္းရဲ႔ အေၾကာင္းရွိပါလိမ့္မယ္ ။
ေကာင္းတာေတြနဲ႔ယွဥ္မိေတာ့ သူမေကာင္းဘူးေပါ့ ။ မေကာင္းတာေတြနဲ႔ယွဥ္မိရင္ သူေတာ္ေတာ္ေကာင္းေနပါေသးတယ္ ။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္အလုပ္က ပင္ပင္ပန္းပန္းျပန္လာတိုင္း သူ႔ရင္ဘတ္ညစ္ေထးေထးေလးနဲ႔ ...ကြ်န္ေတာ့္ကို အခုထိသိမ္းထုပ္ေပးေနတာကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္ေက်နပ္ ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ....... ။
အ၀တ္လဲဖို႔ အခန္းေလးထဲ၀င္ေတာ့ တရုတ္ကတ္မွန္ၾကားက ခပ္၀ါး၀ါးအလင္းေရာင္ေအာက္မွာ
ခ်စ္သူရဲ့ ဓါတ္ပံုေလးက ၿပံဳးလို႔... ... ... ။