Tuesday, April 27, 2010

အေကာင္းျမင္သမား

ေနအပူခ်ိန္ ဒီကရီမည္မွ် ရွိသည္လဲမမွန္းဆတတ္ပါ။ သဲျပင္ေပၚထားလည္း ပူေနေသာေၾကာင့္ ေျခေထာက္မ်ားကို သဲထဲထိုးနစ္လိုက္သည္။ သဲပြင့္တို႔ကလည္း စိုစြတ္မေနပါ။ ပူျပင္းလွေသာေနရွိန္ႏွင့္
ေျခာက္ေသြ႔ေနသည္။ သဲပြင့္တို႔သည္ အစိုဓါတ္ကုန္ေသာေၾကာင့္ တစ္ခ်ပ္ခ်င္း ဖြာလန္ၾကဲလ်က္။
ဘ၀ဆိုတာေကာ ဒီလိုပဲ ေနမွာလား ။ ခု ငါ့ဘ၀က ဒီသဲေတြလိုပဲလားလို႔ သူေတြးေနမိသည္။

စိတ္ညစ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တဲ့ လတစ္လပဲ ... သူအသံထြက္ပင္ ေရရြတ္ပစ္သည္။ ဒီဇိုင္းမ်ားထုတ္ရလြန္းသျဖင့္
သူ႔ဦးေႏွာက္တြင္ ေျခာက္ေသြ႔ကာ အသစ္အဆန္းမရွိေတာ့။ သူ ဖန္တီးထားေသာအရာမ်ားက ထပ္တလဲလဲျဖစ္လာေနၿပီ။ အေလအလြင့္ဆန္ေသာသူ႔အနားမွခ်စ္သူကလည္း ေလတိုက္ေသာဒဏ္မခံႏိုင္၍ လြင့္သြားေလၿပီ။ သူ႔ဘ၀ေရွ႔ေရးကိုေတြးမိလွ်င္ သူ႔အာရံုထဲ ႏွင္းပိတ္ဖံုးေနေသာ အေမွာင္တိုက္ထဲက ရထားသံလမ္းေရးေရးကို ျမင္ျမင္လာသည္။ ေရွ႔မွာဘာရွိမယ္ဆိုတာ သူမသိ။

သူ႔လက္ထဲပိုင္တာ သူျပန္ေတြးၾကည့္ေနသည္။ ခုသူပိုင္တာ သူ႔လက္ထဲက ဘီယာဘူးသာျဖစ္မည္။ ၿပီးေတာ့ မလွမ္းမကမ္းမွာ ဖြင့္ခ်ထားေသာ စာအုပ္။ စာအုပ္ေတြဖတ္ရတာလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္မေကာင္းလွပါ။ ဒီကမၻာေပၚတြင္ စိတ္အညစ္ဆံုးလူသားမ်ားမွာ ကဗ်ာဆရာမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆရာမ်ားသာ ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ တစ္စက္ကေလးမွမေရးတတ္ေသာ ကဗ်ာဆရာမ်ားသည္ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္သမားမ်ားသာျဖစ္မည္။

ပင္လယ္ကို က်ိန္းစပ္ေနေအာင္ ေနေရာင္က တျဖန္းျဖန္းရိုက္သည္။ ေငြေရာင္အနာေဖးတက္လာသည္အထိ ပင္လယ္က တဖ်တ္ဖ်တ္လူးလိွမ့္လို႔။ ခ်စ္သူကို ေသာက္ေကာင္မလို႔ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ဆဲသည္။ အလုပ္ကို မုန္းတီးသည္။ ညစ္ညူးဖြယ္ ညည္းညူေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာကို က်ိန္ဆဲသည္။
ေသာင္ျပင္မွာ လြတ္ထားတဲ့ေခြးဆိုသည့္ ဥပမာကို ပထမဆံုးအၾကိမ္ သူသေဘာေပါက္နားလည္ျခင္း။

တိမ္တစ္စမွမရွိေသာေကာင္းကင္ ေလးတြဲ႔တြဲ႔မွာ သူပထမဆံုးၾကားလိုက္ရေသာအသံကုိ သေဘာမေပါက္သျဖင့္ သူထၾကည့္မိသည္။ တံငါေလွတစ္စင္းပိုက္ဆြဲေနျခင္းျဖစ္သည္။ မိန္းမ၊ေယာက္်ား ငါးေယာက္၊ ေျခာက္ေယာက္ခန္႔က ပင္လယ္ထဲပိုက္ခ်ရာမွ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုေနသံမ်ားျဖစ္သည္။ ပ်င္းရိၿငိီးေငြ႔ဖြယ္ ဇာတ္၀င္ခန္းထဲ တအိအိ၀င္လာေသာ တိမ္တစ္အုပ္လိုပင္။

ပိုက္ကို ခ်ပီး ကမ္းေျခဘက္ကို တျဖည္းျဖည္း၀ိုင္းပတ္လာေနသည္ကို သူထိုင္ေငးေနမိသည္။ သည္လိုျမင္ကြင္းမ်ိဳးကို ဘီယာနဲ႔ ျမည္းဖို႔သင့္မသင့္ သူေတြးရင္း ေလွာင္ျပံဳးပင္ျပံဳးလုိက္မိေသးသည္။ ေလွေပၚမွ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူက အခ်က္ေပးလိုက္သည္ႏွုင့္ ပိုက္အစႏွစ္ဘက္ကို က်န္သူမ်ားက ၀ိုင္းဆြဲၾကသည္။ ပိုက္ၾကိဳးကိုဆြဲေနေသာမိန္းမတို႔သည္ ပင္လယ္ထဲ ဆင္းသြားလိုက္။ ၾကိဳးစကိုကိုင္ကာ ကမ္းေျခသဲေသာင္ေပၚထိ တက္လာလိုက္။ အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါ။ သူမတို႔၀တ္ထားေသာ အ၀တ္အထည္တို႔သည္ ေနဒဏ္ေလဒဏ္ေၾကာင့္ အေရာင္ပင္မရွိေတာ့။ ထမိန္ေရစိုေအာက္တြင္ သူမတို႔၏ ေပါင္တံမ်ားက ထင္းထင္းလင္းလင္း။ ပိုက္ၾကိဳးကိုဆြဲလိုက္တိုင္း ၾကြက္သားမ်ား၏ ရုန္းကန္မႈကို သူသတိထားမိသည္။ သူတို႔ မ်က္ႏွာ၀ယ္ ေခြ်းအလိမ္းလိမ္း သို႔ေသာ္ ဘ၀သည္ သူတို႔၏ မ်က္ႏွာေပၚမွ ေျပးထြက္မသြား။ သူ စာေရးဆရာ ဂ်က္လန္ဒန္ကို သတိရသည္။ ခ်က္ခ်င္းခုန္ထလိုက္ပီး သူတို႔ဆီေျပးသြားလိုက္သည္။

သူ သူတို႔ကိုေက်ာ္ကာ ပင္လယ္ထဲထိဆင္း၍ ထိပ္ဆံုးက ပိုက္အစကို ဆြဲကာရုန္းလိုက္သည္။ သူတို႔က သူ႔ကိုျပံဳးျပၾကသည္။ လိႈင္းတစ္လံုးက သူ႔ဆီေျပး၀င္လာခ်ိန္ သူေအာ္လိုက္မိသည္။ အားလံုးက ရီရီေမာေမာ။
ပင္လယ္ေရကပဲ ေအးေစတာလား၊ သူတို႔ေတြကပဲ သူ႔ကိုေအးေစသလားမသိ။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ားအလံုးအရင္းႏွင့္ ၀င္ေဆာင့္သျဖင့္ သူတဟားဟားသာ ရီေနမိသည္။ မိုးတိမ္ျပာျပာ၊ ပင္လယ္ေလေအးေအးတြင္ သူ႔စိတ္တို႔ ၾကည္စင္ျပာလြင္။

ေနလံုး၀င္သြားခ်ိန္ အက်ၤ ီေရစိုကို ပခံုးေပၚတင္ရင္း သူ ကမ္းေျခကိုျဖတ္ေလွ်ာက္ကာ ျပန္လာသည္။ ကမ္းေျခတြင္ တင္က်န္ေနေသာခရုခြံေလးမ်ားကို ေျခဦးႏွင့္ထိုးေဆာ့ရင္း မနက္ျဖန္အတြက္ သူ႔ေသြးတို႔ ရဲရဲနီကာ ဆတ္ဆတ္ခုန္ေနေၾကာင္းေတြးမိေသာအခါ သူေက်ေက်နပ္နပ္ပင္ ျပံဳးမိေလသည္။

15 comments:

ဂ်ဴ said...

အင္း.. ငါပထမဆံုးေျပးျမင္တာ outsider ထဲက Meursault ကိုပဲ။

နင္စာျပန္ေရးတာ ၀မ္းသာတယ္။

"ေငြေရာင္အနာေဖးတက္လာသည္အထိ ပင္လယ္က တဖ်တ္ဖ်တ္လူးလိွမ့္လို႔။"
"သို႔ေသာ္ ဘ၀သည္ သူတို႔၏ မ်က္ႏွာေပၚမွ ေျပးထြက္မသြား"

ေရးတတ္ပ။ း)

littlebrook said...

း) ငါ့စိတ္ထဲေတြးေနမိတာလည္း မားဆိုးကိုပဲ.. ငါ့လက္ထဲမွာ ေသနတ္မရွိဘူးဟယ္ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့
အင္း နင္၀မ္းသာတာကို ငါလည္း ၀မ္းသာတယ္ သူငယ္ခ်င္း

အေနာ္ said...

စိတ္အေတြးေတြနဲ႔ ရႈပ္ေထြးေနတဲ့အခါေတြမွာ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနတဲ့သူေတြၾကားမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးပီး စိတ္ေပါ့ပါးသြားတယ္ဆုိရင္ ဒါက အျမတ္ပဲ....
စိတ္ေတြ အရမ္းရႈပ္ေနရင္ ပင္လယ္ကုိ သြားခ်င္တယ္.. ပင္လယ္က အရုိင္းဆန္တယ္.. ပင္လယ္ေရက ကုိယ့္စိ္တ္အညစ္ေတြကို ေျပေစမယ္ ထင္ေနမိတယ္..
btw ပုိ႔စ္အသစ္ေလးထဲကေန ဘဝအတြက္ အားသစ္ေတြ ရေစတယ္

လင္းဒီပ said...

အေကာင္းျမင္သမားၾကီးရယ္ ပုိစ့္ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆရာေတြကို အလကားေနရင္း ျပႆနာ မရွာပါနဲ႕...။

လူအျဖစ္ထဲ အမွတ္ရစရာေလးေတြ က်န္ခဲ့ေအာင္ စာကေလးေတာ့ ေရးဗ်...။

mirror said...

သဲပူပူ၊ကမ္းစပ္၊ငါးဖမ္းတဲ့ေလွ..ဒီေလာက္အဆင္ေျပတဲ့ျမင္ကြင္းကုိမ်ား ခင္ဗ်ားမုိ႔ ဘီယာနဲ႔သြားေမွ်ာခ်ပစ္ရက္တယ္
ခါးခါးၾကီး၊ျပီး အလုပ္ကရႈပ္ေသး :D

တျခားေ၀ဖန္ရေလာက္ေအာင္ထိ ညီမဥာဏ္မမွီေတာ့ဘူး ဟီးဟီး တကယ္။

ယင္းထတဲ့အခါေလး ေရးေပါ့ဗ်ာ။ ၀င္ကစြပ္ေကာင္ၾကီးရာ း)

littlebrook said...

လင္းဒီပ- မရဘူးကိုလင္းေရ ဟားဟား စိတ္ဘယ္လိုညစ္သလဲ ထပ္တူျပဳျပထားတာ :D

အေနာ္- ေက်းဇူးပါ အေနာ္ေရ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားတင္းတာပါ

mirror- :P .. ၀င္ကစြပ္ေကာင္ၾကီးရာ
ဒီစကားလံုးကို နားမလည္ေသာ္လည္း
ကဗ်ာေလးတစ္ေၾကာင္းေတာ့ သတိရတယ္ အငွားခႏၶာေျမာင္ရတယ္ .. ကိုယ္ပိုင္ရပ္တည္ခ်က္မရွိတဲ့သူ အဟက္ ဟားဟားဟားဟား

tututha said...

ဂ်ဴ နဲ႔ အစ္မ ေတြးတာခ်င္း တုိက္ဆုိင္တယ္။ မားဆိုးကို သြားသတိရတယ္။ သူလည္း အေကာင္းျမင္လြန္းတာပဲေလ။ အေကာင္းျမင္လြန္းေတာ့ လူေတြရဲ႕ အဝန္းအဝိုင္းထဲမွာ ကန္႔လန္႔ႀကီး ျဖစ္သြားရတာ။

ေတေလ said...

ကိုၾကီး လြဲေနတယ္ေနာ္........ အဟဲ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆရာက ေလာကၾကီးကို စိတ္မပ်က္ဘူးေလ.. ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆရာေတြက စိတ္ပ်က္တာေလ ေသခ်ာျပန္ၾကည့္ပါဦး အဟဲ......ညီ ဆိုဘယ္မွာ စိတ္ပ်က္လို႔လည္း :P

Anonymous said...

း) မတူးေက်းဇူး .. မားဆိုးလို ေအးတိေအးစက္ၾကီးေတာ့မေနခ်င္ပါဘူး အမတို႔ရယ္

မလြဲပါဘူး ေမာင္ေတေလရယ္ အဲ့စာပိုဒ္တစ္ပိုဒ္လံုး နင့္ကို ရည္ရြယ္ၿပီးေရးထားတာ မင္းလား စိတ္မပ်က္တာ .. ဘ၀ဆိုတာ ခ်ဥ္ဖတ္ပဲလို႔ အေငၚတူးလြန္းတတ္တဲ့ မင္းကိုသတိတရနဲ႔ကို ခုအေကာင္းျမင္သမားလို႔ ေခါင္းစဥ္ေပးထားတာ :P
(little Brook)

K said...

အေကာင္းျမင္သမား တေယာက္ရဲ႕.. မေကာင္းတေကာင္း အျမင္မ်ား း)

toomar said...

ေတာ္ေသးတာေပါ့ ပင္လယ္ထဲေျပးဆင္းျပီးေသေၾကာင္းၾကံျပီမွတ္တာ ဟဟ

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

ဘီယာေလးငံုျပီး ဘဝကို ဘာသာျပန္တာထက္ ေခြ်းစက္ေတြက ျပတဲ့ သက္ေသက ပို တက္ၾကြဖြယ္ရာပါပဲ...

နန္းညီ said...

း)

purplemay said...

စိတ္ညစ္ဖို့ေကာင္းတဲ့လတစ္လ....ဟုတ္ပါ့...။
ဒါေပမယ့္ ဒါဟာလည္း လတစ္လပဲ...ျပီးရင္ျပီးသြားျပန္ေရာ...

Moe Cho Thinn said...

ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ ကဗ်ာဆရာေတြေတာ႔ သတ္ေတာ႔မွာပဲ။ :D

စာေတြ အခုမွ လာဖတ္ျဖစ္တယ္။ ဖတ္သမွ်ေတာ႔ အကုန္ၾကိဳက္ေနတာပဲ ဆရာ..