လြန္ေလၿပီးေသာေခတ္က အလြန္ေရပန္းစားေသာ စကားတစ္ရပ္ရွိသည္။ သမိုင္းကို လူထုကဖန္တီးသည္ ဆိုေသာအယူအဆ။ အဆိုပါအယူအဆရွိသည့္တိုင္ အဆိုပါႏိုင္ငံမ်ားရွိလူထုမွာ သမိုင္းကိုဖန္တီးဖို႔ေနေနသာသာ၊ ဘာေတြျဖစ္လို႔ျဖစ္မွန္းပင္ သိခြင့္ရခဲ့သည္ မဟုတ္ပါ။ ေပါလစ္ဗ်ဴရိုတစ္စု သို႔မဟုတ္ strong man တစ္ေယာက္တည္းကသာ စိတ္ကူးရသလို စိတ္ႀကိဳက္ခ်ယ္လွယ္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္က မ်ားပါသည္။
ဒီမိုကရက္တစ္ႏိုင္ငံေရးစနစ္တြင္ကား လူထု၏အခန္းမွာ အေတာ္ေလးေရွ႕ေရာက္လာသည္ဟု ဆိုႏိုင္စရာရွိသည္။ သမိုင္းကိုတိုက္ရိုက္ဖန္တီးခြင့္မရသည့္တိုင္ သြယ္၀ိုက္၍ ဖန္တီးခြင့္ရလာေပၿပီ။ လူထုအတြက္ လူထုေခါင္းေဆာင္မ်ားကို လူထုကိုယ္တိုင္က ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ျဖစ္သည္။ သို႔ႏွင့္တိုင္ ဤသို႔ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရယံုျဖင့္ အစစအရာရာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔လိမ္႔မည္ဟု မွတ္ယူ၍ရဦးမည္မဟုတ္ပါ။
လူထုအသဲၾကားမွ မဲျပားျဖင့္တက္လာေသာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးသည္ လူထုအက်ိဳးအတြက္ ဦးေဆာင္သြားသည္မ်ားလည္းရွိသည္။ [ဖရန္ကလင္ ရုစဗဲ(လ)] လူထုကေရြးလိုက္သည့္တိုင္ လူထုဆန္႔က်င္ေရးဖက္ ေရာက္သြားေသာေခါင္းေဆာင္ elected dictatorမ်ားလည္းေပၚထြက္လာတတ္သည္။
(ဟစ္တလာ)
သို႔အတြက္ေခါင္းေဆာင္ေရြးခ်ယ္ရာတြင္အၾကင္ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး၏စကားေျပာေကာင္းျခင္းႏွင့္ ေရြးေကာက္ပြဲကတိက၀တ္မ်ားကို ေက်ာ္ၾကည့္ၿပီးသကာလ သူကိုင္စြဲေသာ က်င့္၀တ္တန္ဖိုး၊ သူ၏ရိုးသားမႈႏွင့္
သူ၏လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ကိုပါ ခ်င့္တြက္ႏိုင္ဖို႔ အေရးႀကီးလွပါသည္။ ဤေနရာတြင္ ဆံုခ်က္အက်ဆံုးအခ်က္မွာ လူထု၏ အသိပညာေရခ်ိန္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ေရခ်ိန္ျမင့္လွ်င္ တကယ့္ေရႊအစစ္ကို ရႏိုင္သည္။
။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။
ဒီမိုကရက္တစ္ႏိုင္ငံေရးစနစ္ တစ္ရပ္ရွင္သန္ႏိုင္ရန္ (အနည္းဆံုး) အေျခခံအုတ္ျမစ္သံုးခုရွိရမည္ဟု ဆိုပါသည္။ ဤသည္တို႔မွာ -
(၁) မဲဆႏၵရွင္လူထု၏ အသိပညာေရခ်ိန္
(၂) အျပန္အလွန္ထိန္းညိွစစ္ေဆးႏိုင္ေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား
(၃) ရွင္သန္ဖြံ႔ၿဖိဳးေသာ အရပ္ဘက္လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တို႔ျဖစ္သည္။
(ေဆာင္းပါးရွင္က အာရွလူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ၿခံဳ၍ေရးသည္) ပညာထက္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈျဖင့္သာ ႏိုင္ငံေရးကိုခ်ဥ္းကပ္ေလ့ရွိျခင္း၊ လက္ေတြ႕ျဖစ္ႏိုင္ေျခကို ထည့္တြက္ရေကာင္းမွန္း မသိဘဲ အမ်ားႀကိဳက္ ရယ္ဒီကယ္အယူအဆမ်ားတြင္သာ အာရံုက်ေလ့ရွိျခင္း၊ မူထက္ လူကိုဗဟိုျပဳစဥ္းစားေလ့ရွိျခင္း စသည္တို႔မွာ လူထု၏ ပညာေရခ်ိန္ကိုေဖာ္ျပေသာ ျပဒါးတိုင္မ်ားပင္ျဖစ္သည္။
(ယခုစာစုသည္ ေဖေဖာ္၀ါရီလႏွင့္ မတ္လထုတ္္ wave မဂၢဇင္းပါဆရာေက်ာ္၀င္းေရးသားေသာေဆာင္းပါးမွ ထုတ္ႏႈတ္ေဖာ္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ )ဒီမိုကရက္တစ္ႏိုင္ငံေရးစနစ္တြင္ကား လူထု၏အခန္းမွာ အေတာ္ေလးေရွ႕ေရာက္လာသည္ဟု ဆိုႏိုင္စရာရွိသည္။ သမိုင္းကိုတိုက္ရိုက္ဖန္တီးခြင့္မရသည့္တိုင္ သြယ္၀ိုက္၍ ဖန္တီးခြင့္ရလာေပၿပီ။ လူထုအတြက္ လူထုေခါင္းေဆာင္မ်ားကို လူထုကိုယ္တိုင္က ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ျဖစ္သည္။ သို႔ႏွင့္တိုင္ ဤသို႔ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရယံုျဖင့္ အစစအရာရာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔လိမ္႔မည္ဟု မွတ္ယူ၍ရဦးမည္မဟုတ္ပါ။
လူထုအသဲၾကားမွ မဲျပားျဖင့္တက္လာေသာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးသည္ လူထုအက်ိဳးအတြက္ ဦးေဆာင္သြားသည္မ်ားလည္းရွိသည္။ [ဖရန္ကလင္ ရုစဗဲ(လ)] လူထုကေရြးလိုက္သည့္တိုင္ လူထုဆန္႔က်င္ေရးဖက္ ေရာက္သြားေသာေခါင္းေဆာင္ elected dictatorမ်ားလည္းေပၚထြက္လာတတ္သည္။
(ဟစ္တလာ)
သို႔အတြက္ေခါင္းေဆာင္ေရြးခ်ယ္ရာတြင္အၾကင္ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး၏စကားေျပာေကာင္းျခင္းႏွင့္ ေရြးေကာက္ပြဲကတိက၀တ္မ်ားကို ေက်ာ္ၾကည့္ၿပီးသကာလ သူကိုင္စြဲေသာ က်င့္၀တ္တန္ဖိုး၊ သူ၏ရိုးသားမႈႏွင့္
သူ၏လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ကိုပါ ခ်င့္တြက္ႏိုင္ဖို႔ အေရးႀကီးလွပါသည္။ ဤေနရာတြင္ ဆံုခ်က္အက်ဆံုးအခ်က္မွာ လူထု၏ အသိပညာေရခ်ိန္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ေရခ်ိန္ျမင့္လွ်င္ တကယ့္ေရႊအစစ္ကို ရႏိုင္သည္။
။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။ ။
ဒီမိုကရက္တစ္ႏိုင္ငံေရးစနစ္ တစ္ရပ္ရွင္သန္ႏိုင္ရန္ (အနည္းဆံုး) အေျခခံအုတ္ျမစ္သံုးခုရွိရမည္ဟု ဆိုပါသည္။ ဤသည္တို႔မွာ -
(၁) မဲဆႏၵရွင္လူထု၏ အသိပညာေရခ်ိန္
(၂) အျပန္အလွန္ထိန္းညိွစစ္ေဆးႏိုင္ေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား
(၃) ရွင္သန္ဖြံ႔ၿဖိဳးေသာ အရပ္ဘက္လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တို႔ျဖစ္သည္။
(ေဆာင္းပါးရွင္က အာရွလူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ၿခံဳ၍ေရးသည္) ပညာထက္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈျဖင့္သာ ႏိုင္ငံေရးကိုခ်ဥ္းကပ္ေလ့ရွိျခင္း၊ လက္ေတြ႕ျဖစ္ႏိုင္ေျခကို ထည့္တြက္ရေကာင္းမွန္း မသိဘဲ အမ်ားႀကိဳက္ ရယ္ဒီကယ္အယူအဆမ်ားတြင္သာ အာရံုက်ေလ့ရွိျခင္း၊ မူထက္ လူကိုဗဟိုျပဳစဥ္းစားေလ့ရွိျခင္း စသည္တို႔မွာ လူထု၏ ပညာေရခ်ိန္ကိုေဖာ္ျပေသာ ျပဒါးတိုင္မ်ားပင္ျဖစ္သည္။
No comments:
Post a Comment