ျငိမ္း

တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ စီးဆင္းခ်င္တယ္။ ရင္ေလာက္တင္မွ ဒူးေလာက္က်တာေတြ နားမလည္ခ်င္ဘူး။
မင္းဘယ္ေလာက္ရွိလဲ ငါဘယ္ေလာက္ရွိလဲ။ မင္းဘယ္ေလာက္တတ္လဲ ငါဘယ္ေလာက္တတ္လဲ မသိခ်င္ဘူး။
ငါလည္းလူ မင္းလည္းလူေလ။ သူငယ္ခ်င္းေရ ေနေရာင္ေအာက္မွာ မင္းေရာငါေရာ အသက္အတူတူရွဴၾကစို႔။
ကြဲျပားျခားနားေနတဲ့ မတူညီမႈမ်ားကို အျငင္းမပြားဘဲ လက္ခံၾကစို႔။ ငါတို႔ဘာသာတရား၊ ငါတို႔ အသားအေရာင္...
ဒါေတြထက္ ငါတို႔ေသြးေတြတူညီတာကို အေလးထားစို႔။
ငါတို႔ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားမွ သယ္ေဆာင္မသြားႏိုင္ပါဘူးေလ။ အေလ့က်ေပါက္တဲ့ သစ္ေတာေတြလိုပါပဲ။
အာကာျပင္မွာ ခဏျဖတ္သြားတဲ့ တိမ္ေတြလိုပါပဲ။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ေ၀းၿပီးေပ်ာက္သြားတဲ့အခါ ငါတို႔ဟာဘာမ်ားလဲကြယ္။
ငါတို႔သယ္ေဆာင္သြားတာထက္ ငါတို႔ခ်န္ရစ္ခဲ့တာေတြက အေရးႀကီးရင္ ငါတို႔အေကာင္းေတြသာခ်န္ထားႏိုင္ေအာင္သာ
ႀကိဳးစားၾကစို႔။
ငါက သူ႔ထက္အေရးပါတယ္လို႔ ငါထင္ရင္၊ ငါတို႔က သူတို႔ထက္အေရးပါတယ္လို႔ ငါတို႔ထင္ေနခဲ့ရင္ မၿပီးဆံုးႏိုင္ေသာ
အျငင္းပြားမႈေတြနဲ႔ ၿပိဳင္ပြဲေတြ၊ ပိုႀကီးက်ယ္လာရင္ စစ္ပြဲေတြ ဘယ္ေသာအခါမွ ဆံုးႏိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေတြကပဲ
သမိုင္းကိုေရးခဲ့တာဆို ငါတို႔ေသြးနံ႔ကင္းတဲ့ သမိုင္းကိုေရးလို႔မရႏိုင္ဘူးလားကြာ။
တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ငါတို႔ကေလးေတြဟာ ေနေရာင္ေႏြးေႏြးေအာက္က ျမက္ခင္းျပင္မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ကစားေနတာ
တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ငါတို႔ကေလးေတြဟာ ကြဲျပားေသာ၀တ္ေက်ာင္းေတြမွာ တူတူတက္ရင္း ေခါင္းေလာင္းသံေတြနာခံေနတာ
တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ငါတို႔ကေလးေတြဟာ သစ္ရိပ္ေအာက္မွာ သီခ်င္းေတြဆို၊ ကဗ်ာေတြရြတ္..ပန္းခ်ီေတြသာဆြဲေနတာ
တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ငါတို႔ကေလးေတြအားလံုး ျငိမ္းျငိမ္းေအးေအး သူတို႔ဘ၀ကိုကုန္လြန္သြားလိုက္ႏိုင္တာ.... ... ...
ငါတို႔သာ အခုအလိုရွိတယ္ဆိုခဲ့ရင္ ....
သူငယ္ခ်င္းေရ ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...။


( ခ်စ္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ နန္းညီအတြက္... ေမြးေန႔လက္ေဆာင္)