Wednesday, June 16, 2010

သစ္ပင္နီနီေလးေတြ

ဤသစ္ပင္ေလးသည္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာမ်ားေသာ လမ္းေဘးတြင္ ေပါက္သည့္အပင္ေလးျဖစ္ေသာေၾကာင့္လားမသိ ဖုန္မႈန္႔အညစ္အေၾကးမ်ားႏွင့္ ျပတ္သည္ကို မရွိေတာ့။ အျမဲလိုလို ဖုန္မႈန္႔နီနီမ်ားက
သူတို႔ခိုတြယ္လို႔ရသမွ် အရြက္တိုင္း အကိုင္းတိုင္းတြင္ တင္ေနၾကရာ ရဲရဲပင္နီေစြးေနေလေတာ့သည္။ သူမ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႔ကာ မေက်မနပ္ပင္ေတြးေနမိသည္။ သစ္ပင္ေလးက သူ႔အိမ္ေရွ႔တြင္ေပါက္ေသာ
သစ္ပင္ေလးကိုး။

သူေနထိုင္ရာျမိဳ႔ေလးက နယ္စပ္ျမိဳ႔ေလးျဖစ္သည္။ ေရွးယခင္ျမိဳ႔ေလးက ဘယ္သို႔ဘယ္ပံုရွိခဲ့သည္ကို သူမသိပါ။ ယခုသူျမင္ေနရေသာျမိဳ႔ေလးကေတာ့ ျငိမ္ကုပ္ကုပ္ႏွင့္ အတြင္းၾကိတ္ေၾကကြဲေနေသာျမိဳ႔ေလးပင္ျဖစ္သည္။
ကိုယ္၀ါသနာပါရာ မလုပ္ရဘဲ မအပ္စပ္သည့္အလုပ္လုပ္ေနရသူလို မေက်မခ်မ္းျဖစ္ေနေသာျမိဳ႔ေလး။ သူ႔ကိုယ္သူ ေငြေၾကးအတြက္စေတးခံေနရသည္ကို သိလ်က္ႏွင့္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေရစုန္ေမ်ာေနေသာ ျမိဳ႔ေလးဟုပင္
သူျမင္ပါသည္။ သူတို႔ ညီအကိုသံုးေယာက္စလံုး ထိုျမိဳ႔ငယ္ေလးတြင္သာ ၾကီးျပင္းခဲ့သည္။ မူလတန္းမွ အထက္တန္းထိ သူ ထိုျမိဳ႔ေလးတြင္သာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရသည္။
အမွတ္ရစရာတိုင္းကိုသာ သိမ္းဆည္းထားမည္ဆိုလွ်င္ ရင္ႏွင့္ပင္ဆံ့မည္မထင္ပါ။

ရိုးပံုရိုးလက္ႏွင့္ျမိဳ႔ေလးသည္ ေဆာင္းဦးေပါက္တိုင္း ေကာက္သစ္စားပြဲက်င္းပတတ္သည္။ သူေကာ သူ႔ညီေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေပ်ာ္ေလ့ရွိသည့္ပြဲေတာ္။ ေပၚဦးေပၚဖ်ား စပါးေကာက္ႏွံမွ ဆန္ဖြတ္ၿပီး ဘုရားရွင္ကို ဦးစြာကပ္လွဴပူေဇာ္၍
လူသူပိရိသတ္ကို တည္ခင္းေကြ်းေမြးေသာ ဓေလ့က ဤေဒသ၏ ေကာင္းျမတ္ေသာ အေလ့အထတစ္ခု။ ထိုပြဲတြင္ မည္သူမဆို ၀င္ေရာက္ဆင္ႏြဲကာ တည္ခင္းသမွ် စားေသာက္ႏိုင္သည္။
သူတို႔ ညီအကို ေမာင္ႏွမမ်ား၊ သူငယ္ေဖာ္မ်ားက ဘုရားရင္ျပင္ေပၚ ေလ်ာက္ေျပးေဆာ့ေလ့ရွိၾကသည္။ ဘုရားေနာက္ဘက္ လယ္ကြင္းစပ္ေတြနား၊ ေခ်ာင္းေတြ ေျမာင္းေတြနားထိ ေဆာ့ကစားကာ ပင္ပန္းလာလွ်င္ ေစာင္းတန္းမ်ားတြင္
နားေနၾက။ ရွမ္းဆန္ေစးေစးကို မုန္ညွင္းရြက္ခ်ဥ္ေရ၊ ပဲပုပ္ေၾကာ္၊ အစိမ္းေၾကာ္၊ ငရုတ္သီးေထာင္းတို႔ျဖင့္ စားရသည္မွာ ေမ့ရက္ႏိုင္စရာမရွိပါ။ ထိုျမိဳ႔ေလးႏွင့္ ေ၀းရာေရာက္ေနသူတိုင္း ေဆာင္းဦးေပါက္လွ်င္ လြမ္းေစတတ္ေသာပြဲ။
ထိုပြဲကို ဆင္ႏြဲရန္ ျပန္လာတတ္သူေတြလည္း ရွိျမဲ။ ထိုအထဲတြင္ သူလည္း အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။

အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တြင္လည္း ထိုပြဲခ်ိန္က ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ႏွင့္တိုက္ဆိုင္ေနလွ်င္ပင္ သူတို႔ေက်ာင္းေျပး၍ သြားျဖစ္ေအာင္သြားေလ့ရွိၾကသည္။ ထိုသို႔သြားေလ့ရွိသူမွာ သူတို႔သာမဟုတ္ ေက်ာင္းတိုင္းေက်ာင္းတိုင္းမွ
အလွ်ိဳလွ်ိဳလစ္ထြက္လာေသာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားႏွင့္ ဘုရားရင္ျပင္တြင္ အျဖဴအစိမ္းခ်ည္းလႊမ္းေနေအာင္ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ငယ္စဥ္က လူၾကီးမ်ားသာသြားေလ့ရွိေသာ လယ္ကြင္းစပ္မွ ေခါက္ဆြဲဆိုင္တန္းတြင္
ေခါင္ရည္ခိုးေသာက္ၾကရင္း ပြဲေစ်းတန္းကို ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ေလွ်ာက္ရဲၾကသည္ေတာ့မဟုတ္။ တစ္ျမိဳ႔လံုးက လာၾကေသာပြဲတြင္ အိမ္မွလူမ်ားႏွင့္ေတြ႔မွာလည္း စိုးထိတ္ရေသး။ မ်က္ႏွာကိုခပ္လြဲလြဲထားကာ
ေလွ်ာက္ရင္း အကိုအမမ်ားႏွင့္တိုးလွ်င္ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးရင္း သူတို႔ၿပံဳးေပ်ာ္ခဲ့ၾကသည္။

သူ လမ္းအျပင္ကို ေငးေမာၾကည့္ေနသည္ကို အေမျမင္ေတာ့ ဘာေတြေတြးေနတာလဲ သားဟု ေမးသည္။ ဘာအေၾကာင္းရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး အေမရယ္ ေကာက္ဦးဆြမ္းပြဲအေၾကာင္းေတြးေနတာလို႔ ေျဖမိေတာ့
အေမက ေပ်ာ္ဖို႔ခ်ည္းပဲေတြးေနဟု ျပန္ေျပာသည္။ ေပ်ာ္ဖို႔ခ်ည္းေတြးရေအာင္ ေပ်ာ္ေဖာ္ေပ်ာ္ဘက္မွ မရွိေတာ့ဘဲ အေမရယ္ဟု ရင္ထဲမွ တိုးတိုးဆိုလိုက္ေသာ စကားကိုကား အေမၾကားမည္မထင္ပါ။
သူအထက္တန္းေအာင္ၿပီးသည္ႏွင့္ တကၠသိုလ္တက္ရန္ ျမိဳ႔ေလးမွထြက္လာေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းမ်ား က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ထိ သူျပန္လာလွ်င္ သူေလွ်ာက္ဖူးေသာလမ္းတိုင္း၊ သူထိုင္ခဲ့ဖူးေသာ သစ္ပင္ရိပ္တိုင္း၊
သူမွီခဲ့ဖူးေသာ ဓါတ္တိုင္တိုင္းသည္ သူထြက္သြားတုန္းကကဲ့သို႔ ျပန္ျမင္ရမည္ဟုသာ သူထင္ခဲ့သည္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ား အပါအ၀င္ေပါ့။

ျမိဳ႔ေလးႏွင့္ေ၀းေနစဥ္အခ်ိန္အတြင္းမွာ ျမိဳ႔ေလးမွ သတင္းမ်ားကို သူနားစြင့္ေနမိသည္။ သတင္းမ်ားစြာကိုလည္း သူၾကားခဲ့ရသည္။ နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရးစခန္းအေၾကာင္း၊ ေတာလမ္းမွ အေကာက္ခြန္မဲ့ပစၥည္းသယ္ျခင္း၊
၀င္ေငြေကာင္းသည္။ ဖ်ံက်သည္။ အခ်င္းခ်င္းသစၥာေဖာက္တဲ့ေကာင္။ အဖမ္းအဆီးသတင္း။ သစ္ႏွင့္ေက်ာက္ေမွာင္ခိုျခင္း။ ကြ်ဲကူးေရပါ မူးယစ္ေဆး၀ါး ဇာတ္လမ္း။ တစ္ေထာင့္တစ္ညမကေသာ ပံုျပင္မ်ားလို
ကြ်န္ေတာ္က နားေထာင္ေနခဲ့ရသည္။ ထိုမေျပာင္းလဲေသာ အလြမ္းအေမာဇာတ္တြင္ ဇာတ္ေဆာင္ေတြသာ ေျပာင္းသြားသည္။

ယခု ေဆာင္းဦးေပါက္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ေနၾကအတိုင္း ျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ အိမ္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ညီေလး မရွိေတာ့ပါ။
သူက ဒီႏွစ္၊ ဒီလ၊ ဒီဇာတ္အတြက္ ဇာတ္ေဆာင္။ အေမက တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေလး၏ အဆံုးမသတ္သြားေသာ ဇာတ္ရုပ္ေနရာကို ညီေလး ဆက္ခံခဲ့သလားမသိ။
ဟုိး ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစုအားလံုး ေကာက္သစ္စားပြဲသြားၾကစဥ္က ရိုက္ထားေသာ ဓါတ္ပံုေလးက နံရံထက္တြင္ရွိတုန္း။ ရွမ္း၀တ္စံုႏွင့္ ပန္းႏုေရာင္ ပိုးပု၀ါခါးစည္းႏွင့္ ညီေလးကို ဒီႏွစ္ပြဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ႏွိင္ပါဦးမည္လား မေသခ်ာပါ။

အိမ္ေရွ႔က သစ္ပင္ေလးသည္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာမ်ားေသာ လမ္းေဘးတြင္ေပါက္ေသာေၾကာင့္လားမသိ ဖုန္မႈန္႔အညစ္အေၾကးမ်ားတင္လြန္းလွသည္။ သူအိမ္ေရွ႔အပင္ေလးဆီမွ ေက်ာ္ကာၾကည့္လိုက္ေတာ့
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ရွိ အပင္တိုင္း အပင္တိုင္းသည္ ရဲရဲနီေစြး။ သူ ၀မ္းနည္းသြားပါသည္။

10 comments:

mirror said...

လြမ္း..ေမာ..ဖြယ္...။
ခံစားခ်က္ေတြျပည့္လွ်ံေနေသာ အုိးကေလး...ကုိ
အယ္လ္ဘီ ဟုေခၚသည္။ း))

littlebrook said...

ခံစားခ်က္ေတြ ေဘာင္ဘင္ခတ္ၿပီး ငါ က်ကြဲသြားမွာပဲ
စိုးရိမ္တယ္ .. ေခါင္းေတြရႈပ္ေနတယ္ မယ္ရာရယ္

လင္းဒီပ said...

ခံစားခ်က္ေတြကို ျပည့္ေအာင္ ထပ္ထည့္လိုက္ပါ ။ ဒါဆို ေဘာင္ဘင္ မခတ္ေတာ့ဘူး ။:P

အေနာ္ said...

တိမ္ေတြနဲ႔အတူ လုိက္သြားတဲ့ သူဟာ
တိမ္ေတြစီးပီး ေပ်ာ္ေနပီလား..
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ တိမ္ေတြစီးပီး ျပန္လာမွာလား..
တိမ္ေတြေပၚမွာ ေမ်ာလြင့္ေနရင္း ..
တိမ္မွ်င္ေတြ ပါးလာပီး ဖမ္းဆုပ္လုိ႔ မရတဲ့ တိမ္ေတြေပၚက ျပဳတ္က်သြားရင္ :(

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

ရိုးရာပြဲေတာ္တိုင္းဟာ အျမဲအမွတ္ရေန ေအာင္ ရိုးသားျဖဴစင္မႈေတြပဲ ရိွခဲ့တာ ေၾကာင့္နဲ႔တူတယ္။

jr said...

"သူ၀မ္းနည္းသြားပါသည္။" တဲ့..

အဆံုးစာေၾကာင္းေလးလွတယ္ဟ။

Moe Cho Thinn said...

လြမ္းေမာစရာေကာင္းတဲ႔ အက္ေဆးေလးပဲ။
နယ္စပ္ျမိဳ႔ေလးဆိုတာ အိမ္တံစက္ျမိတ္ျမိဳ႔ တဲ႔..။ တံစက္ျမိတ္နားမွာ မိုးခိုရင္း ေကာက္သင္းရနံ႔ေတြ ေမႊးျမေနတာကို ေငးေမာသြားပါတယ္။

ၾကည္ျဖဴပိုင္ said...

အက္ေဆး??????
တကယ္လား အက္ေဆးလား.....အက္ေဆးလား တကယ္လား???
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲလိုမ်ိဳးသာတကယ္ဆိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္လိုက္တာ...
ဒါနဲ႔အဲ့ဇာတ္လမ္းထဲက ညီေလးက
ဘာျဖစ္သြားတာလဲဟင္?
စိတ္ဆိုးျပီးအိမ္ကထြက္သြားတာလား

little brook said...

ၾကည္ျဖဴေရ ... တကယ္ျဖစ္သြားတဲ့ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္လို႔ ေျပာရမယ္ ..

ၾကည္ျဖဴပိုင္ said...

ဒါဆိုရင္ေတာ့ အရမ္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားျပီ
ကိုဘရြခ္ေရ